ครั้นตะวันฉายแสงแรงกล้า ถึงคราวครานกกาบินออกรัง กางปีกโผบินเรื่อยไปไม่หยุดยั้ง ยิ่งกว่าผู้ทรงพลังบนเวหา มองกลับลงที่ตรงเบื้องต่ำ เห็นสาวงามนั่งคร่ำครวญร่ำหา น้ำตาสาวพานรินไหลทุกเวลา ใบหน้าเปื้อนหยาดน้ำตาพาโศกี หยาดน้ำตามิทันจะจางหาย ความเศร้าไม่ทันคลายจาง เห็นดอกชบาบานบนรั้วข้าง แดงแกมแสดแผดสีน่าช้ำใจ นึกถึงคำรำพันทุกค่ำเช้า บอกรักเจ้าแม่นางชบาฉาย เดี๋ยวนี้กระไรนี่รักมลาย ชบาฉายกลายเป็นชบาช้ำ
แก้วกาญจนา 29 พ.ย. 2549 20:27 น. - ID 95671 
1667
0
0
11 ธันวาคม 2549 15:53 น. - comment id 635100
กลอนไพเราะนะคะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
