เมื่อเด็ก ฉันยัง จำความได้ มีต้นไม้ สูงใหญ่ เต็มไปหมด ร่มรื่น ดื่มด่ำ อรรถรส มีใบไม้ เขียวสด คอยห่มกาย เอนตัว นอนซบ ตรงโคนต้น ความเจ็บ ทุกข์ทน ค่อยพ้นหาย เอนตัว เอนร่าง อย่างสบาย ต้นไม้ จะอยู่ ดูแลเรา นอนหลับ สบาย ใต้เงาร่ม ด้วยอารมณ์ อ่อนไหว และใจเหงา... ตื่นขึ้นมา อีกที ไม่มีเงา ตัวฉันเศร้า ต้นไม้ ไม่เห็นมี !!! เหลือเพียง เศษซาก ขวานบากไว้ ใครโค่น ต้นไม้ ไปหรือนี่ ซากแห้ง ผุกรัง ไร้ชีวี ต้นไม้ที่ ไม่เหลือ แม้อะไร เอนตัว นอนซบ กับศพไม้ ร้องไห้ น้ำตา ดั่งเลือดไหล ชโลม ต้นไม้ ที่ตายไป เพื่อหวัง ต้นใหม่ จะงอกแทน แต่แล้ว ไม่เห็น ต้นไม้ใหม่ เพราะไร้ มนุษย์ คอยห่วงแหน เพราะไร้ สำนึกถิ่น คุณดินแดน จึงขาดแคลน ป่าไม้ ไร้ชีวิน ต้นไม้ เริ่มตาย ทีละต้น ตัวคน ก็เริ่มตาย ทีละถิ่น ต้นไม้ ตายหมด ทั้งแผ่นดิน คนสิ้น ก็ตายหมด ตามต้นไม้
แดนไกล ไลบีเรีย 3 ส.ค. 2549 23:21 น. - ID 91710 
1531
1
0
4 สิงหาคม 2549 16:23 น. - comment id 595116
หายแน่แหละค่ะ เพราะคนเราไม่รู้จักรักษา เดี๋ยวนี้เขาไม่รู้กันแล้วว่า ของที่มีอยู่ตอนนี้ สวยงามแค่ไหน แวะมาทักค่ะ
4 สิงหาคม 2549 23:09 น. - comment id 595185
เหลือตอพอต่อชีวิตเห็น ซากสลายปุ๋ยเป็นเกิดใหม่ หน่อผุดฉุดโลกพอชื่นใจ เติบใหญ่เห็นค่าควรดูแล หากเห็นโลกกว้างได้อย่างนั้น คงมีวันคงบำบัดบาดแผล ให้ต้นเติบต้นบนโลกแปร ให้โลกคลายท้อแท้ ... บนแผลร้าย เหลือตอพอต่อลมหายใจ หวังเหลือรำไรในความหมาย หากหน่อเกิดใหม่คนดูดาย ทำลายชอกช้ำ ... คงกลายพันธุ์ ความหวังแม้ตอก็ไม่เห็น ร่มเย็นที่ไหนจะใฝ่ฝัน โอกาสวาดโลกยิ่งคว้าครัน อย่าผันทำลาย ... คล้ายไม่รู้
5 สิงหาคม 2549 19:16 น. - comment id 595278
ไม่เพียงแค่คนตาย โลกก็ตายด้วยเหมือนกัน ช่วยกันรักษานะครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
