เทพีแห่งน้ำค้าง

หยาดอรุณ

หวานหยดหยาดน้ำค้าง
ประกายพร่างกลางใบงาม
ระยิบระยับวาม
แววตาพราวแห่งสาวน้อย
รับฟ้าอรุณรุ่ง
สายแดดพุ่งปานเอื้อมสอย
เล้าโลมน้ำค้างปรอย
เจ้าตระหนกระเหยหาย
แดดจัดสัมผัสซึ้ง
โลกตะลึงหยาดละลาย
รักหนอพอแดดสาย
ก็หลีกหลบไม่พบกัน
หยดหวานหยาดน้ำค้าง
สายแล้วคว้างกลางโลกผัน
สิ้นแล้วแก้วแพรวพรรณ
ปลีกตะวันไปไหนนะ.
..........................................................
นิทานหยาดน้ำค้าง (จากหนังสือ เทวโลก เขียนโดย พลูหลวง)
ดาฟเน่  คือ เทพีแห่งน้ำค้าง เธอเป็นพระธิดาของเทพประจำสายน้ำ ดาฟเน่มีความงามเลื่องลือในสวรรค์และบนโลก ทรงครองความบริสุทธิ์ ถือพรหมจรรย์ ไม่ข้องแวะกับบุรุษเพศเลย เมื่ออพอลโลประสบพบนางเข้า พระองค์บังเกิดความลุ่มหลงในนาง แต่เมื่อเข้าใกล้นางนางก็วิ่งหนีเสียทุกที เมื่ออพอลโลแนะนำตนว่าคืออพอลโล เทพบุตรผู้ยิ่งใหญ่แห่งสวรรค์ เทพีดาฟเน่ก็ยิ่งกลัวความเป็นผู้มีรักอันเหลือเฟือของอพอลโล จึงวิ่งหนีสุดชีวิต อพอลโลก็เกิดตามไปติดๆ จนใกล้แม่น้ำ เทพีดาฟเน่จึงกล่าวอ้อนวอนต่อเทพแห่งแม่น้ำผู้เป็นพระบิดา ขอให้ช่วยด้วย
เพเนอุส เทพประจำแม่น้ำเห็นว่าจวนตัว และวิธีช่วยธิดาของพระองค์ได้ชั่วกาลนาน จึงเสกนางให้เป็นต้นไม้ ทันใดนั้นเทพีดาฟเน่ก็กลายเป็นต้นลอเรลในฉับพลัน ต้นลอเรลนี้เป็นที่รักของอพอลโลถือว่าเป็นสัญลักษณ์ของชัยชนะ เพราะพระองค์ตรัสว่า
"แม้นางอันเป็นที่รักของข้า จะหนีไปพ้นและชนะเรา แต่ก็ใช่ว่าจะทำให้เราพรากจากกันไม่ ด้วยต้นลอเรลจะกลายเป็นสัญลักษณ์แห่งชัยชนะ นางจะมีส่วนร่วมในชัยชนะทุกครั้ง ต้นลอเรลคือตัวนางนี้จะเป็นต้นไม้ประจำตัวเราไปด้วย"