บ่ายระอุเย็นระงับ

ธรรมาภิวัฏ

๑ จากร่มเงาเราร่มรื่นชื่นลมร่ม
จะพัดชมแผ่วเฉื่อยเอื่อยสังขาร์
ร่มแลเงาเนาว์แนบยังแอบพา
ลำเพยว่าพาคลายบ่ายรอนโรย
๒ น้ำเย็นนิดหยิบยื่นชื่นกษัย
ขอโพยภัยหลบร้อนยามอ่อนโหย
ยามโรยแดดแผดพร่าอุราโรย
พอได้โชยหายห่อนก่อนเร้นเงา
๓ อาทิตย์ส่องสอดทออยู่ริ้วริ้ว
พระพลบพริ้วริ้วเพื่อมเชื่อมสันเขา
พระภิเพกพรายพรูอยู่แผ่วเบา
ลมก็เพลาเงาก็ครื้นชื่นลมลม
๔ สมคะเนเร่ขนายบ่ายร้อนร้อน
เพียงหลบก่อนห่อนไห้  ได้สุขสม
ให้ลมโรยโชยชื่นรื่นปรารมย์
คงชมโชยโรยอารมย์สมคะเนน
๕ ลมระริดปริดใบไม้อยู่เปรื่องเปรื่อง
โชยลมเรื่องรอยโรยโดยระเหน
ยามระแคะและระคายบ่ายจรดเยน
พอจะเปนสร้อยอารมย์สมประคอง
๖ จากหยดน้ำริมใบไม้สายบ่ายแสง
พอจะแยงแสงสะท้อนร้อนสนอง
ระเหยให้เมื่อใบบังยังทำนอง
ให้ลมต้องล่องระบัดใบละลอย
๗ หลังคล้อยค่ำย่ำโยชน์ระโนดฟ้า
พริ้วพรมมาบ่ายฝนลมละห้อย
แย้มแสงสิ่งส่องเร้นเย็นลามลอย
ให้คอยคอยลอดมาบ่าอรุณ์
๘ ณุรุนร่มชมชื่นรื่นแสงฟ้า
บ่ายจะพาใต้แต้มใบได้ระอุ
เพียงแผ่วแผ่วแนวฟองพองผุดพุ
คงไม่ลุแนวพอรอร่มใบ
๙ ชื่นเอ๋ยชื่นลมร่มหลังบ่ายฝน
ได้นิยลนำนิยามที่ถามไว้
หากยามแผดที่แผ่วลมอยู่ร่ำไร
ใจหนอใจคงเย็นได้ในลำลอง
๑๐ ก็ยังหลบร่มใต้ใบไม้ที่บ่ายฝน
ไม่ค้อนข้นลนค่อนร้อนสนอง
เพราะร่มบังใบปริดริ้วระออง
ฟ้าลำยองยิ้มละไมใบไม้รุ้ง
๑๑ จากแสงสีมีแสงจะเสียดส่อง
ฟองฝอยฟองท้องฝนโปรยทิวทุ่ง
รุ้งสามแสดแผดสามสายที่ปลายรุ้ง
พอเฟื่องฟุ้งรุ้งเรืองเรื่องอัมไพ
๑๒ ก็แอบยิ้มเงาย้ายที่ปลายหน้า
สุขเสพย์สิ่งยิ่งจะพาใจราไว้
รื่นระอองฟองฝอยฝนล้นฤทัย
เพราะใจได้ฉ่ำบ่ายที่สายฝน
๑๓ อันเขาว่าสีทองทำนองรุ้ง
คงพลอยพรุ้งรุ้งเฟื่องที่บ่ายท้น
ใครหนอปั้นสรรค์สีให้บ่ายยล
หรืออาทิตย์แสงท้นล้นระบาย
๑๔ พระอาทิตย์แห่งจิตกร
ปาดแปลงป้ายแสดส้มซ้อนตอนร่ำบ่าย
ฑิคัมพรมินอนรู้อย่างดูดาย
จะแย้มไว้ระบัดบายที่ปลายฟ้า
๑๕ จากที่ร้อนยามบ่ายกระจายฝน
จากที่เย็นย่ำฝนหลั่งพ้นบ่า
จากที่โปรยโรยลมพรมอุรา
จากทุ่งนาปลายหญ้าระดาระออง
๑๖ สร้อยพระแสงแรงบ่ายที่ได้เห็น
เพราะหลบเร้นฝนโปรยมาโรยฟ้อง
ร้อนก็เห็นเร้นได้รายระออง
เย็นจะป้องต้องผิวริ้วอารมย์
๑๗ ให้สมเหตุแห่งสิ่งไม่นิ่งเฉย
หรือละเลยอารมย์ที่สุขสม
เรานิยามความงามตามปรารมย์
ที่คำคมร่มรื่นยามชื่นเย็น..
----------------------------------------------------