วาดแววตะวัน

แดดเช้า

[กลบทเบญจวรรณห้าสี] 
วาดวารวันวับวาบตะวันสาด
มุ่งมั่นมาดมืดมิดโศกทุกข์หาย
อุ่นอาบไออิ่มอบตะวันกราย
หวังวาดว่ายเวิ้งว้างกลางใจคอย
ดาวดวงดับดื่มด่ำน้ำค้างชื่น
ชุ่มฉ่ำชื้นแช่มโชติเกินเก็บสอย
เปี่ยมปริ่มเปรมปรีดิ์ปลื้มดื่มน้ำดอย
ร่วงโรยร้อยรอยร่ำเป็นคำกานท์
(อุปัฏฐิตาฉันท์ ๑๑) 
ลาคืนระดะดาว                 ระอุร้าวจะคืนวาร
หนาวเหน็บมิคืบคลาน     และจะผ่านสบายใจ
ด้วยแดดทิวะสร้าง           จะชะล้างวิเวกไหว
อุ่นอาบ ณ ฤทัย               ปะทะแนบจะแอบอิง
(กลบทโตเล่นหาง) 
ตะวันวิ่งสาดเน้น              หนุนวัน
งามอุ่นอรุณพรรณ            พร่างฟ้า
เพียงแดดแผดสีสัน         สาดแจ่ม
ล้างชะทุกสิ่งท้า                 ทอดเคล้าปรุงฝัน
ตะวันยังหวนฟ้า             เฟื่องทอ
หวังวาดยังถักรอ             รุ่งเรื้อง
ตาตื่นตรึกเคลียคลอ         เคล้าแนบ เช้านา
เริ่มย่างก้าวใหม่เยื้อง       ย่ำเท้าสู่หวัง
(วสันตดิลกฉันท์ ๑๔) 
ปางเช้าตะวันจะระดะเจียร       ดุจะเขียนฤทัยหลั่ง
โลมไล้พิภพปะทะประดัง         ฤ ละดาว ณ ห้วงหาว
วาดแสงพิภพรศมิล้ำ             บมิคล้ำมิหมองคาว
โลมโลกลุแจ้ง ณ อุษะวาว       วะวะแวมชะน้ำค้าง
ทอแดดจะแผดประทุประจักษ์  อนุรักษ์ประทีปพร่าง
สีแจ่มจรัสประดุจะวาง           ผิจะต่าง ณ กาลกัลป์
(กลบทอักษรบริพัตร) 
ฉันหลงรักตะวันคราวฉายแสง 
ครู่ฉาบแสดทอแรงยามแจ้งฝัน
ย้ำจิตใฝ่ให้หวนคิดประดิษฐ์วัน
ประดุจหวั่นคลายหายคล้ายสาดล้าง
คลี่แสงหลั่นถักทอทวนก่อแรง
เทียบกับรักทุ่มแจ้งไสวสว่าง
เสวยสวรรค์แห่งแสงตะวันวาง
ต่อหวังแวววาดสร้างอย่างเต็มแรง
(กระทู้กลอน) 
วาด  คำกลอนอ่อนหวานวานตะวัน
แวว  แห่งฝันเพื่อฉายประกายแสง
ตะ    กายค่าประดับคำนำแสดง
วัน   นี้ลองแจ่มแจ้ง เขียนกลกลอน
(กลอนสุภาพ) 
นานนานจะเขียนกลบท
เจียรจารรสร้อยเรียงเพียงอักษร
ลองสรรคำจำเรียงสำเนียงวอน
เพื่อสะท้อนลับสมองให้คล่องคำ
กระเทาะสนิมหนักน่วมที่ท่วมหัว
พอได้เขียนค่อยยังชั่ว ... กลัวหยุดย่ำ
ภาษาต้องฝึกปรือฝีมือนำ
ไม่เช่นนั้นคงนิ่งย้ำ ซ้ำที่เดิม