บันทึกจากต้นกระโดน

ผกากรอง

     ชมพูพริ้งพราวพร่าง
ห้อยระยางย้อยลงมา
แดงพร่างสว่างตา
ใครนั้นหนาที่ปลูกไว้
                    
                    รอยไฟไหม้เมื่อแล้ง
               เจ้ายังแกร่งยืดกล้าได้
               สู้แดดและฝนไป
               เมื่อเติบใหญ่เป็นพนา
     
     ช่างเก่งจริงนะเจ้า
อยู่ตามเขาเฝ้ายามป่า
เรียกเจ้ากันมาว่า
กระโดนไซร้ไม่เข้าที
                    
                    บางคนเขาก็เรียก
               ต้นลำเจียกเอ๊ย!ไม่ใช่ซี
               ต้นจิกรู้จักดี
               เป็นอาหารแสนโอชา
     
     ยอดจิ้มน้ำพริกอร่อย
ช่อดอกน้อยแกล้มปลาร้า
ส่วนใบมันนี้หนา
ไม่รู้ว่าใช้อย่างไร
                   
                    โอ้เจ้ากระโดนไพร
              วันนี้ได้มาเสาะหา
              ขอยอดไม่มากหน่อยหนา
              ขอเพียงข้าได้ดอกมัน
     
     ขอเรื่องเป็นบทเรียน
และขอเขียนพรรณนา
เก็บภาพไว้ด้วยตา
เก็บเจ้าหนาไว้ในใจ
                    
                    ฝากรักฝากคุณค่า
               ป่ากระโดนทุกดวงใจ
               เช่นนี้ตลอดไป
               ไม่มีวันจะเปลี่ยนแปลง