ห้านาทีที่รัก

รักษ์รัก

ภายในห้องหมายเลข 304
ควันบุหรี่สีขาวสะอาดม้วนเป็นเกลียวกลิ้งก่อนกระจายไปในมวลอากาศ   ตามนั่งมองการเปลี่ยนแปลงนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ยอมหันไปไยดีกับวัตถุที่วางอยุ่ตรงหน้าซึ่งน่าสนใจกว่าหลายเท่านัก   เมื่อสิบชั่วโมงก่อนเธอยังใช้เครื่องมือแกะสลักก้อนปูนปลาสเตอร์ทรงพีรามิดนี้อยู่เลย   จากก้อนตันๆ เธอคว้านเซาะเจาะเกลาอย่างปราณีตบรรจงจนทำให้มีพีรามิดขนาดเล็กๆ รูปร่างเบี้ยวๆ มากมายบรรจุอยู่ในกรอบพีรามิดฐานตรงทรงใหญ่นั้นอีกที   มุมแต่ละมุมของลูกพีรามิดโค้งเว้าเข้าผสานกันเกิดเป็นลายเส้นที่อ่อนช้อยไม่ต่างมือวาด   แต่เนื่องจากความซับซ้อนของรูปทรงที่มีหลืบมีเหลี่ยมลึกกลวงเข้าไปข้างในทำให้เธอต้องขืนข้อมือและหมุนเกร็งในองศาที่ผิดธรรมชาติเป็นเวลานาน   จึงเกิดก้อนเนื้อนิ่มๆ สีแดงพอกนูนขึ้นมาที่หลังมือข้างขวา   ก้อนเนื้อนั้นกระมังที่เป็นเหตุให้เกิดโศกนาฏกรรมกับพีรามิดสีขาวตรงหน้า
ตามค่อยๆ เอี้ยวตัวเอื้อมมือซ้ายเข้าคีบปลายบุหรี่ขึ้นมา  มือสั่นน้อยๆ ไม่รู้เป็นเพราะไม่ใช่ข้างที่เธอถนัดหรือล่วงเวลานอนมานานแล้วกันแน่   ทำให้ปลายนิ้วไปสะกิดมวบบุหรี่โดยไม่เจตนา   มันจึงกลิ้งหล่นจากปากแก้วตวงขนาดสิบออนซ์ทันที    ขี้เถ้าทรงกระบอกหักจากปลายมวนมาเกือบนิ้ว   ด้วยความตกใจเธอจึงฉวยมือขวาเข้าจ้วงงับขึ้นมาโดยอัตโนมัติ   นึกขึ้นได้อีกทีก็ตอนที่แปลบปวดตรงรอยช้ำอันนั้นแล้ว   เธอซี้ดปากด้วยความเจ็บปวด   แล้วค่อยๆ คีบมวนขึ้นมาจุมพิต   หลับตาพริ้มซี้ดปากอีกครั้งก่อนจะปล่อยควันที่ค้างไว้ในช่องปอดออกมาพร้อมกับลมหายใจ
ทันทีนั้นตาของเธอก็เหลือบไปเห็นเงาคาจากช่องใต้ประตู   มันหยุดนิ่งครู่หนึ่ง   เธอสูบบุหรี่ต่ออีกเฮือกรอจังหวะ   อึดใจต่อมาก็มีเสียงนิ้วรัวเคาะประตู   ตามจึงตะโกนเบาๆ ว่าไม่ได้ล็อค   ตั๋งจึงเปิดประตูเข้ามา
"โทษที  ตอนที่มึงโทรไป  กูกำลังอาบน้ำอยู่"
"หรอ  แล้วมึงจะขอโทษทำไม"
"ก็กูอาบน้ำอยู่ไง  แบบว่ามึงโทรปุ๊บกูก็น่าจะลงมาหามึงปั๊บเลยไง"   ตามจ้องหน้าเขานิ่งๆ   "อ้าว..  ก็ปกติถ้าเป็นมึง  กูมีเหี้ยไรปุ๊บมึงก็จะขึ้นไปหากูทันทีน่ะ   เออช่างแม่ง   แล้วนี่มึงเขียนอะไรไว้วะ"   ตั๋งยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆ สีชมพูให้   มันคือกระดาษเตือนความจำที่ตามมักเขียนข้อความสัพเพเหระติดหน้าประตูห้อง   เธอรับมาแปะไว้ที่ผนังห้องข้างหลังใกล้ๆ มือ   แล้วก็ไม่มีใครสนใจกระดาษแผ่นนั้นอีก   เบื้องหน้าของคนทั้งคู่ต่างหากที่จะเป็นหัวข้อสนทนาต่อไป   ตั๋งกำลังมองประติมากรรมชิ้นนั้นอยู่  เผยอปากเล็กน้อยอย่างลืมตัว  อากัปกิริยาเช่นนี้นี่เองที่ตามชื่นชอบ   แววตาที่บอกกับเธอว่าผลงานของเธอมีค่ามากเพียงใด   มันจึงเสมือนเป็นแววตาที่คอยขับเคลื่อนพลังสร้างสรรค์ของตามเรื่อยมา
เส้นผมสีดำสนิทของตั๋งนั้นยังหมาดๆ อยู่   ตามมองเรื่อยลงมาถึงคิ้วที่ขับผิวหน้าให้ขาวขึ้นมาอีก   มอองไรหนวดรอยเคราที่แพลมอยู่ใต้ริมฝีปาก   เขายังสวมชุดเดิมที่เห็นเมื่อตอนหัวค่ำ   เสื้อยืดสีขาวกางเกงบอลสีแดง   ตั๋งเป็นคนที่ค่อนข้างสงวนตัวเล็กน้อยผิดกับเพื่อนผู้ชายหลายคนที่ชอบถอดเสื้อเดินโบไปมาโดยเฉพาะในคืนที่อบอ้าวเช่นนี้   แต่เขาไม่   อาจเพราะเขินกับหุ่นอวบอึ๋มที่ซ่อนรูปอยู่ในเสื้อผ้านั้นก็เป็นได้   กางเกงบอลสีแดงนั้นก็เหมือนมีอะไรง้ำออกมาหน่อยตรงเป้า  เห็นเป็นรูปทรงไม่ชัดเจนนัก   แต่กระนั้นตามก็รับหลุบตาลงเพราะทุเรศตัวเองที่ไปจ้องมองของของเขา   ว่าแต่อะไรบางอย่างก็สะกิดสายตาเหลือเกิน   ตั๋งยังยืนพิจารณาก้อนปูนปลาสเตอร์นั้นอยู่   เธอจึงค่อยๆ เสือกสายตาขึ้นไปมองอีกครั้ง    มีจุดเป็นสีแดงเข้มแต้มอยู่ตรงกลางเป้าจริงๆ ด้วย    ทันใดนั้นเขาก็เอามือรวบเป้ากางเกงของตนไว้แล้วนั่งลงยองๆ   ตามรีบยกมือขึ้นสูบบุหรี่ทำทีเป็นมองไปที่โต๊ะมุมห้อง