ชมป่า

หิ่งห้อย

สุรีย์แจ้งแสงอร่ามยามอรุณ
โลกได้หมุนทิศทางสว่างแล้ว
ลมสะบัดพัดลิ่วพริ้วพราวแพรว
หมู่นกแก้วนกขุนทองร้องกรีดมา
เที่ยวเพลิดเพลินเดินดงพงป่าไม้
มีต้นไทรร่มเย็นเป็นหนักหนา
มีไม้เต็งไม่รังกระดังงา
มีเฟื่องฟ้ามีมะกอกดอกพิกุล
มีไม้ยางต้นยูงสูงเสียดฟ้า
มีไม้ค่าไม้สนต้นขนุน
มีดอกจานบานแย้มแซมดอกคูณ
ผักอีนูนผลดกปกไม้แดง
ตะแบกบานหวานเศร้าเคล้าดอกรัก
กอไผ่ป่าหนานักช่วยพักแสง
ยามลมพัดขจัดพลังช่วยบังแรง
ช่วยปั้นแต่งต่อเติมเสริมป่าไทย
มะตูมตาลต้นโตโพธิ์ตระหง่าน
ริมละหานผ่านเอื่อยเรื่อยรินไหล
ดอกกระถินกลิ่นโหยโชยชื่นใจ
เนินไศลไม้กระโดนโนนงิ้วดำ
เสียงลมโบกใบไม้ไหวหวือหวา
หมู่นกกาบินร่อนตอนใกล้ค่ำ
ยลทิวทัศน์สงัดเย็นเน้นจดจำ
เพื่อฝากย้ำสำนึกลึกในทรวง
หมดเวลาเพลินลมชมไพรพฤกษ์
กลัวจะดึกเกินไปให้คิดห่วง
ฟ้าเริ่มหม่นหมอกมัวกลัวหลงลวง
จึงรีบจ้วงก้าวลับกลับจากไพร
อันต้นไม้นานามีค่ามาก
ทั้งใบรากดอกผลคนอาศัย
ตั้งแต่เกิดจนตายใช้ก่อไฟ
แม่อยู่ไฟปู่ตายไปใช้ไม้ฟืน
ใช้ทำสีย้อมผ้ายาแก้โรค
ช่วยชาวโลกทั่วไปให้ร่มรื่น
การหุงต้มทั่วไปอาศัยฟืน
กระดานพื้นกระดานฝาค่ามากมาย
พวกโต๊ะเตียงทั้งหลายไม้ทั้งนั้น
ไม้พัวพันธ์กับคนจนสุดท้าย
ใช้ทำโลงได้หามยามเราตาย
คุณของไม้มากมายแท้เหมือนแม่เรา 
ถ้าขาดไม้คล้ายขาดแม่คอยแลเหลียว
มันเปล่าเปลี่ยวอ้างว้างอย่างอับเฉา
ไม้เหมือนแม่ป้องกันไฟให้ร่มเงา
ช่วยบรรเทาทุกข์ร้อนให้ผ่อนเย็น 
ไม้เหมือนแม่มีแต่ให้กับให้
ช่วยปลอบใจให้กิ่งก้านทั้งหวานขม
ใจไม่สบายดมดอกไม้คลายอารมณ์
ร้อนแดดลมเข้าต้นไม้สบายอุรา 
อันป่าไม้คล้ายวิมานตระการจิต
ทุกชีวิตสัตว์ทั้งหลายได้หรรษา
ธรรมชาติมอบให้ได้พึ่งพา
ไม้นานาล้วนมีค่าน่าคำนึง 
ผู้ตัดไม้ทำลายป่าหาประโยชน์
เป็นนักโทษอำมหิตคิดไม่ถึง
เป็นผู้ร้ายทำลายชาติขาดคำนึง
คิดไม่ถึงคุณค่าป่าเมืองไทย