ฟ้าแดงด้วยแสงสุดท้าย ทาทาบอาบระบายไล่สีสัน เติมแต่งด้วยแสงแห่งตะวัน ราวภาพฝันในวันที่เป็นจริง ฟ้างามเมื่อยามตะวันพลบ เมื่อเวลามาบรรจบสรรพสิ่ง ดังโมงยามแห่งความไม่ไหวติง สงบนิ่งอยู่ในความคิดคำนึง การเดินทางยาวไกลได้หยุดพัก วางภาระอันหน่วงหนักเมื่อมาถึง ล่องนาวามาไกลไม่พรั่นพึง ได้หยุดคิดคำนึงถึงคืนวัน กี่เส้นทางยาวไกลที่ได้ผ่าน กี่น่านน้ำตำนานที่ผ่านผัน กี่ผู้คนพบพานเพียงพรากพลัน กี่ชั่วคืน กี่ชั่ววัน...จะหวนมา