๏ ปุยนุ่นปลิวลิ่วล่องในท้องทุ่ง เป็นฟ่องฟุ้งฟ้อนมาคราลมหวน ล่องลมบนพ้นไปใจรัญจวน อยากชักชวนพักผ่อนรอนเหนื่อยกาย เจ้าเลื่อนคล้อยลอยเคลื่อนห่างเรือนเหย้า คงโศกเศร้าซึมหม่นกมลสลาย จงพักนิ่งทิ้งละจากพระพาย เป็นสหายหรรษาคราเหงาใจ ข้าไม่ปลิวลิ่วล่องในท้องทุ่ง ไม่หมายมุ่งจะร้างเรือนเลื่อนไปไหน แต่จำร้างห่างบ้านมาย่านไกล ไม่เหลือใครแลเหลียวอยู่เดียวดาย เพราะเลื่อนคล้อยลอยเคลื่อนห่างเรือนเหย้า จึงโศกเศร้าซึมหม่นกมลสลาย รอลูบไล้โลมระจากพระพาย แทนคู่กายที่พลัดห่างเพราะทางไกล ๚
วฤก 27 พ.ย. 2544 12:28 น. - ID 6246 
831
6
0
27 พฤศจิกายน 2544 13:51 น. - comment id 21278
เพราะจับใจ สุดยอดของกวีแล้วจ้ะ
27 พฤศจิกายน 2544 15:20 น. - comment id 21298
อ่านแล้วคิดถึงเพลง งิ้ว ต่องต้อน แขวนอยู่แปะปลาย ซึ้ง และได้ความหมาย ดีมาก หลังจากอ่าน สิบเที่ยว
27 พฤศจิกายน 2544 17:19 น. - comment id 21324
อารมณ์คิดถึงบ้านพุ่งพล่านเลยค่ะ ' _'
27 พฤศจิกายน 2544 20:42 น. - comment id 21362
อ่านแล้ว...นึกถึงคนที่เวลาอยู่ไกลๆ บ้านแล้วคิดถึงบ้านจริงๆ..ค่ะ
27 พฤศจิกายน 2544 21:40 น. - comment id 21369
เพราะมากค่ะ...อารมณ์ละมุนละไมดีจัง
27 พฤศจิกายน 2544 22:47 น. - comment id 21381
เปรียบเทียบได้พลิ้วดีจังเลยค่ะ
28 พฤศจิกายน 2544 01:37 น. - comment id 21423
เพราะจับใจทุกครั้งเลยจ้า
28 พฤศจิกายน 2544 03:31 น. - comment id 21462
เพราะเลื่อนคล้อยลอยเคลื่อน ชอบท่อนนี้จังเลยครับไหลลื่นดี กลอนเพราะจริงๆครับ
28 พฤศจิกายน 2544 04:43 น. - comment id 21464
พลิ้วตามปุยนุ่นไปเหมือนกันน่ะ
28 พฤศจิกายน 2544 07:23 น. - comment id 21470
เข้าถึงอารมณ์คนห่างบ้านจริงๆ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
