.ใครจะรัก..ชูมือขึ้น

อาภาภัส

                               ใครจะรักชูมือขึ้น      
                                                            โดย   อาภาภัส   ๑๘ กรกฎาคม ๒๕๔๗
      วันนี้วันที่หัวใจเบาๆอากาศกำลังสบาย หัวใจล่องลอย  คุณยายก็ไม่รอช้า กระย่องกระแย่งออกจากบ้านไปนั่งใต้ต้นสนริมทะเล   หาดทรายสีขาวละเอียดท่ามกลางดวงอาทิตย์ที่ค่อยๆขับแสงทีละนิดสาดส่องตกต้องผืนทราย ส่องประกายวับวาวในหัวใจให้รำลึกถึงแต่ธรรมชาติที่งดงามและบริสุทธิ์   ทรายขาวนวลริมทางเดินที่ไม่ไกลจากบ้านพัก เกาะหนูที่ผลุดขวางกางกั้นสายตาสู่กลางทะเล ยังงามล้ำอยู่เสมอและในใจ  
          มือรูปเรียวเกี่ยวฝันฝากโบยบิน          กอบทรายรินผ่านลมพรมภาษา
        ที่รดลึกคึกอยู่ในแววตา                        กาลเวลาผันเร้นยังเห็นดี
        จดจำเสียงเซ็งแซ่ล้วนเด็กน้อย             วิ่งหยอยหยอยหยอกเย้าริมสวนศรี
        เขาตังกวนเบื้องหลังแนวขจี                  ยามราตรียังฝันมั่นมิเลือน
        อยากผูกเรื่องประเทืองปัญญาฤทธิ์         แนวลิขิตนิทานสานเสมือน
        คุณยายเฒ่าเล่าฝากในดาวเดือน          อีกย้ำเยือนเลื่อนสุขมาปลุกทรวง
   กาพย์สุรางคนางค์ ๒๘
               แต่ครั้งนานมา     ยายอยู่สงขลา        มาหลายแรมปี
        นั่งมองน้ำฟ้า       อุราสุขศรี    ประเทืองเปรมปรีดิ์   ฤดีเริงรมย์
               จวบเช้าเย็นย่ำ      ฝนตกพรมพรำ     ยายจำเชยชม
        เกาะหนูขวางหน้า   แมวมาคว้าดม  ทะโลดโดดตม   นำท่วมเจิ่งนอง
               หนูนั้นความเดิม    ยายมาเพิ่มเติม     เล่าใหม่ประลอง
        วันหนึ่งนั้นหนา      วันฟ้าสีทอง   เขาแดงเรืองรอง   ผู้คนมากมาย
               สัตว์ล้วนพาที       ดั่งคนเรานี้           มากความหลากหลาย
    หนูอวดเอ่ยอ้าง    ฟ้ากว้างแค่กาย    วิ่งแว๊บสุดสาย     ถึงซึ่งตะวัน
               แมวมองร้องว่า     ข้าสิแน่กว่า          วิ่งคว้าดวงจันทร์
    ใส่ปากป้อนอิ่ม    เพื่อลิ้มชิมฝัน     แถมอีกร้อยพัน      ดวงดาวเก็บโกย
               เงือกน้อยฟังแล้ว  หมั่นไส้เกลอแก้ว    ละเลงคำโปรย
    จึงกล่าวแกล้งว่า     อย่าช้าเพื่อนเอย     รีบไปได้เลย    เรารอเมียงมอง
              นับหนึ่งถึงสาม     สองเพื่อนฮึกหยาม   ลืมความครรลอง
    น้ำใสใหญ่ยิ่ง   ภูตสิงใจจอง  ลืมพวกลืมพ้อง    เพียงจ้องชนะเชิง
              เอี้ยวตัวเลี้ยวลด    หนูลอดคูคด            แมวติดตรงเพิง
    หนูหัวร่อร่า     โห่ฮาแมวเหลิง    แค้นคึกศึกเพลิง  ไล่เปิงหวังกิน
              ทั้งสองรุกรัน        ลืมลดละกัน           สุดฝันชีพสิ้น
    ทะเลกว้างเหลือ    มิเอื้อชีวิน    ร่างสลายดับดิ้น    ซากอยู่สอนคน
              เกิดเกาะกลางสมุทร    ใครอยากเยี่ยมรุด     ดินแดนสถาผล
    สงขลานทีไทย      ภาคใต้ธราดล    งามล้ำสลักกมล   วางไว้ในจินต์     
             นิทานเรื่องนี้   บ่งชัดต้องมี   อารีนิจสิน
จะใหญ่จะเล็ก    จากเด็กฝึกชิน   ความดีอาจิณ   คงคู่ชีวา
   คุณยายนั่งอยู่ใต้ต้นสนจากเช้าจนสาย จนบ่าย จนเกือบเย็น  เสียงเด็กๆที่วิ่งไล่ วิ่งเล่นกันจนเหนื่อย  เสียงนั้นค่อยๆห่างไกลออกไป  ละอองทรายปลิวร่อนตามลมปะทะหน้าคุณยาย  รอยยิ้มปรากฏในดวงตาของหญิงชรามองย้อนอดีตผ่านรอยทราย อยากตามฝันไปถามเพื่อนๆว่า มีใครจะรัก..ชูมือขึ้น   แล้วส่งใจมาตามลมผสมความคิดถึงก็คงดีนะ    อิ อิ อิ .รออยู่     
                                                      เขียนที่บ้านพระประแดง