..อะไร..ก็(ไม่)รัก ..(.ตอนที่๕)

อาภาภัส

       มดแดงเดิน ดุ่มหา   โลกเวลา ห้วงฝัน
   เห็นมากมายต่างกัน      คนต่างวันเปลื่ยนไป
  มุ่งต่างให้ได้มา              เพื่อรักษา ความเป็นใหญ่
 จิตงามสว่างใน              เหลืออยู่ไหมในแดนดิน
 เดินโดดเดี่ยวลัดเลี้ยว   ประเดี๋ยวเบี้ยว ไถลหิน
มันลื่นสูงต้องปีน           เหนื่อยจนชินมดแดงครวญ
แต่ค่ามดมีอยู่                โบราณครูสอนจึ่งหวล
นำมาเอ่ยเชิญชวน          คิดทบทวน ในถ้อยคำ
ขอความจากนีไป ไม่ได้แต่งเองนะ แต่เคยอ่านมา และท่องจำมาหากมีผิดพลาดขออภัย
   มดเอ๋ย มดแดง                  เล็กๆเรี่ยวแรงแข็งขยัน
ใครกลำกรายทำร้ายถึงรังมัน  ก็วิ่งพรูกรูกันมาทันที
สู้ได้หรือมิได้ใจสาหัส           ปากกัดขบต่อยไม่ถอยหนี
แม้นใครเกร่งกล้ามาราวี        ต้องต่อตีทรหดเหมือนมดเอย
หากมีผิด ขออภัย ช่วยอธิบายแค่ได้ว่าเป็น กลอนดอกสร้อย เพราะจะใช้คำว่า  เอ๋ย
และลงท้ายด้วย เอย  และใข้แผนผังเดียวกับ กลอนแปด
   
งานชิ้น อะไร ก็(ไม่)รัก  เขีนยกระทันหัน หน้าคอม
คงจะขาดหวานหวานอย่างหวานรัก จะลองเขียนเติมดูนะคะ
    มดแดงเดินเพลินพนาก็จ๊ะเอ๋   มดเจ้าเล่ห์ตัวดำน่าขำเหลือ
  ตัวใหญ่ใหญ่ใจน้อยลอยในเรือ  ใบมะเกลือร่วงเก่าเอามาทำ
 เจ้ามดดำทำท่ามาอวดเบ่ง         ใช่ถิ่นเอ็งถอยไกลอย่าถลำ
แดนมดเจ้าเข้าไปเรือนเพาะชำ   ดอกไม้รำหอมหวานลานวางเรียง
 จ้าเข้าใจท่านนายข้าย้ายตัว       โอยข้ากลัวปากท่านยามแผดเสียง
 วันนี้นะจะหานำหวานเพียง         ทางที่เลี่ยงแดนฝันมันคงพอ
มดแดงน้อยกลอยใจเลยไปเยี่ยม   แดนดาวเทียมที่วางนำไว้หนอ
นำแดงหวานในแก้วงามละออ       ไม่ต้องขอหวานหวานบานตะไท
แล้วฉับพลันทันใดใจสะดุด           ตาวาวสุดสายตาหน้าใสใส
เป็นมดแดงแกร่งงานอ่านหัวใจ      เลยยิ้มให้ฟังเพลงในสายลม
ฮะฮาฮา  มดหนาก็มีรัก                 ผูกสมัครใจจองจองขนม
ชิ้นหัวใจผูกใจไม่ผูกปม                รักจะตรมระงมรักก็เดาเอา
ผู้เขียนเองเกรงอ่านแล้ววาบหวิว   มดสยิวพลิ้วไปในความเขลา
ก็อยากเขียนอย่างนี้มันเบาเบา     ก็ตัวเราชอบล้อขอลาที
ขอให้ทุกคนมีความสุข
อาภาภัส  อรุโณทัย
 ๑๗ พฤษภาคม ๒๕๔๗