มวลดอกไม้ในป่ามาเหี่ยวเฉา ภมรเศร้าเสียใจไม่อยากเหิน เหตุใดเล่าเหล่าเทวาพากันเมิน หรือเที่ยวเพลินหลงไพรไม่ดูแล วอนนางฟ้าเทพารักษ์ปกปักหน่อย ยามบ่ายคล้อยครั้งใดให้แยแส อย่าทิ้งเขาเอาใจใส่ตาแล ธรรมชาติแท้ทั่วไพรได้งดงาม สงสารใครได้มาเข้าหาไพร เห็นดอกไม้หมองหม่นหล่นล้นหลาม เพราะเหี่ยวเฉาเน่าเกลื่อนเปื้อนเขตคาม พนารามร้างสีมีแต่ตาย ขอเทวาอารักษ์พิทักษ์พฤกษ์ ทั้งยามดึกยามเช้าเข้าบ่ายสาย ให้ผกามาลีไม่มีวาย สวยเฉิดฉายอวดโฉมโลมป่างาม แด่ คุณอัลมิตรา เจ้าของบทกวี มวลดอกไม้! ที่พากันเหี่ยวเฉา 19 เมษายน 2547
นกตะวัน 19 เม.ย. 2547 20:43 น. - ID 51602 
2067
3
0
19 เมษายน 2547 21:14 น. - comment id 250125
เมษา หน้าร้อน แดดเปรี้ยงปร้าง เทวดายังคว้าง ไม่รู้ จะหลบไหน แดดเผาผลาญ แสบซ่าน ไปถึงใจ กลางป่าไพร เฉาไปบ้าง ก็ต้องเป็น... **--** เทวดา นางฟ้า อยากช่วยคร่า.. เทวดาก้อแย่ เหมือนกานนนน
19 เมษายน 2547 21:34 น. - comment id 250141
ขอบคุณมากค่ะ อยากให้ฝนตกจัง ดอกไม้จะได้ไม่เหี่ยวเฉา ..
20 เมษายน 2547 08:10 น. - comment id 250430
ป่าพงไพร กว้างใหญ่ ไพศาลนัก จะปกปัก รักษา อย่างไรไหว เหล่ามนุษย์ สุดทราม ไฟลามไหม้ ไม่มีใจ จ้องทำลาย ไม่อายเรา ต้นไม้ใหญ่ ถูกโค่น ทำไม่ถูก ไม่เคยปลูก ทนแทน ทำเหมือนเขลา ฝนที่เคย ชุ่มฉ่ำ กลับบางเขา เจ้าภูเขา หัวโล้น มันมากมี ทำอะไร ไม่ได้ดอก ไร้อำนาจ ไม่บังอาจ จะรักษา ป่าไม้นี้ ดอกไม่เฉา ตัวเรา ยิ่งเฉาดี ขอลาที ไปเกิดใหม่ ดีกว่าเอย สมมุติตัวเป็นเทพารักษ์ให้พี่ทีวันหนึ่งน๊ะ คงไม่ว่ากันค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
