แว่วสำเนียงเสียงนกวิหคไหน แทรกทั่วไพรในพนาผืนป่าสน เสียงแหบแห้งแกล้งฟังดังพิกล เหมือนใครบ่นจนเบื่อเมื่อได้ยิน แล้วนกนั้นพลันผินบินลัดเลาะ โผลงเกาะละเมาะไม้ให้เห็นสิ้น ขนเขียวสดงดงามยามหากิน ปากแดงสิ้นสวยงามอร่ามเด่น ดั่งหญิงสาวใส่เขียวเฟี้ยวชะมัด ทั้งเปรี้ยวจัดรัดรึงใจให้ใครเห็น ทาปากแดงแต่งดีใช้สีเน้น เธอสวยเย็นเด่นเสมอยามเผลอมอง แต่สำเนียงเสียงหล่อนใยค่อนแย่ กระด้างแท้แม่คุณแสนขุ่นหมอง ใครได้ยินรีบผินมาไม่น่ามอง ต่างทิ้งน้องหมองเศร้าเหงาคนเดียว