ฟ้า น่ากลัวสุดตา เบื้องหน้ามีเขาสูง บังตะวัน ลมพัดผ่านยอดเขาพลันเปลี่ยนผัน ลดกายลง สองขาพาเข้าไปใกล้ ยอดรำไรในแสงเรือง สะท้อนทราย หากจะไปให้พ้นภัย ที่ไล่ตามกระชั้น ต้องข้ามทราย แต่หวั่นว่าเมื่อปีนป่าย เนินทรายจะล้มกอง ไม่ถึงไหน รอและหวังฟ้าเมตตา ลมพัดพาลอยพ้น ภูเขาทราย รอ... หมดหวังจำต้องทิ้งใจ ก้าวไปไม่หวาดหวั่น ลืมฟ้ากว้าง ลมเย็นยะเยือกใจ ก้าวไปไม่รอช้า หนีความกลัว ที่เร็วยิ่งกว่า ทรายและลม
ชาวหาดวาดกวี 22 ต.ค. 2546 11:59 น. - ID 40406 
1604
2
0
22 ตุลาคม 2546 22:04 น. - comment id 175474
ซ่อมทรายหรือ เด็กชายฯ
23 ตุลาคม 2546 00:10 น. - comment id 175507
ติดตามและรออ่านงานมาตลอดค่ะ บทนี้สวยงามและแฝงความจริงที่จำต้องตัดสินใจ เลือก..สักทางดีกว่ารอ..
25 ตุลาคม 2546 02:17 น. - comment id 176069
เมื่อต้องข้ามทะเลทรายที่คล้ายหาด ทำให้ฉันนั้นหวาดและพะว้า แต่จะไม่ข้ามก็ไม่ได้เพราะจะชักช้า จึงต้องรีบฟันฝ่าเพื่อข้ามไปข้างหน้าให้ปลอดภัย **แวะมาทักทายค่ะ***
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
