มองฟ้าเมฆาเกลื่อน คละเคลื่อนคล้อยนภาฟ้า สายลมโบกโบยมา ต้องกายาชงักงัน หัวใจหล่นแทบเท้า ระรุมเร้าให้ผกผัน ร้อนรุ่มจวนชีวัน ชีพไหวหวั่นสะท้านสะเทือน กู่ก้องเรียกสวรรค์ ว่าโศกศัลย์สุดจะเหมือน โหยไห้คอยเย้าเยือน พสุธากระหึ่มดัง มองฟ้าไม่เห็นฟ้า ด้วยเพราะว่าเมฆมาบัง กี่ครั้งใจถูกฝัง ถูกจองจำด้วยโซ่ตรวน ฅนคุกภายในคุก ล้วนมีทุกข์ทุกฅนถ้วน กี่วันต้องโอดครวญ ให้โหยหวนวิเวกเหงา สายฝนพะพร่างห่ม ได้สุขสมบ่โศกเศร้า หนึ่งฝนยะยั่วเย้า วิจิตราวะวับวาว หนึ่งฝนให้ตกหนัก ใจจึงหักด้วยเจ็บร้าว ปวดแสบแทบตกกร้าว กระเหิมหาวมิรู้สิ้น ฟอนฟอนฟะฟอดฟัน ใจกระสันผิผกผิน ประหารลงสู่ดิน กระเดือกดิ้นชีพมลาย
|NdEpEndEnT 14 ส.ค. 2546 17:13 น. - ID 37783 
631
1
0
14 สิงหาคม 2546 22:58 น. - comment id 160133
ฟ้าพร่ำย้ำให้เจ็บ หนาวเหน็บเกินข่มไข้ รอนร้าวกระชากใจ ผู้ใดจักยลยิน :)
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
