..ใบสนในม่านหมอก...

ลำน้ำน่าน

ละอองร้าวลมเหงาและเงาหมอก 
แผ่ระลอกห่มป่าเมื่อหน้าฝน 
สนรวยรื่นรักเคยกรุ่นอุ่นระคน 
กลับหนาวท้นทรวงกายอยู่ดายเดียว 
เคยระบัดกิ่งใบกลางไพรพฤกษ์ 
ในยามดึกร้างผู้ใดใคร่แลเหลียว 
ระเริงลมอาบแสงฝันพระจันทร์เคียว 
ใบดอกเดี่ยวผสานเพลงบรรเลงไพร 
เย็นลมหนาวร้าวอาบมาทาบป่า 
ณ ปลายฟ้าอรุณแอบแนบถิ่นไหน 
ปล่อยหมอกเหมยเลยล้ำเข้ากำใจ 
สนสั่นไกวใบร่วงร้างลงลานดิน 
นอนซบหน้าหลบหมอกด้วยชอกช้ำ 
น้ำค้างพรำเนื้อหนาวเหน็บเจ็บทั่วสิ้น 
จะเอ่ยอ้างคำใดให้ยลยิน 
เพื่อหลั่งรินไอรักมาปักใจ 
หวังเพียงแสงแห่งอรุณมาอุ่นอบ
อยู่เคียงซบไล่ลมหนาวที่ร้าวไหว 
เรียกลมชู้มาลูบโลมโถมห้องใจ
ร้อยหนาวไหนทวีย้ำไม่หวั่นตรม 
 
.................. 
ลมฝนลมหนาวในบทบาทหนึ่งคือย่างกรายเข้ามาทำร้ายจิตใจ ป่าฝน ป่าสนในสายลมหนาว ณ อุทยานแห่งชาติขุนขาน ดินแดนแห่งป่าสนสามใบ ที่ลำน้ำน่านไปฝากรักฝากฝันไว้เมื่อวันหยุดยาวเข้าพรรษาที่ผ่านมา ป่าสนกับม่านหมอกในความรู้สึก แม้นสวยงาม แต่ก็รานร้าวอยู่ในที...เพราะด้วยปรารถนา ลมรื่นให้ใบสนได้ต้องลมมากว่าความเหน็บหนาวแห่งม่านหมอกนั่นเอง... 

แค่ลีลาใบสนซึ้งเพียงหนึ่งใบ
ยังตรึงใจหวามไหวได้เพียงนี้
แล้วหมื่นแสนพรรณผกานานามี
จะหล่อหลอมชีวีได้กี่เปรม
แค่ม่านหมอกหลอกลวงห้วงสำนึก
ยังรู้สึกหนักหน่วงทรวงเกษม
รสละอองเหมยนิ่มจึงอิ่มเอม
ชุ่มชะเอมฤาเทียบทันวรรณกวี
ขุนเขาขานรับสดับโสต
เพลงโปรดร้อยอื่นหมื่นดิถี
เสนาะใดหนอเก่งกว่าเพลงนี้
เพลงที่มีสนบรรเลงเพลงแห่งฝัน
ยะเยือกเย็นเยียบกว่าเย็นอากาศ
ขาวสะอาดกว่ามณีแห่งสีสัน
ระยิบแข่งแสงทองของเพ็ญจันทร์
ราวดาราร้อยพันร่วมบรรเลง
ลีลาร่วมเส้นลายคล้ายภาพวาด
เจ้ากรีดกราดราวจิตรกรเก่ง
สำเนียงดังเด่นไกลในวังเวง
คือบทเพลงคือมนตราพนาสูง 
(ม้าก้านกล้วย)