อดีต...มิอาจเรียกกลับมา
หยาดน้ำค้างในดวงดาว
ในที่นี้ เห็นต้นไม้ ใบสีเขียว
ดูกลมเกลียว กับดอกไม้ กลิ่นหอมหวาน
ลองเหลียวมอง ที่นี่ ในวันวาน
คืออดีต ที่ล่วงมา นับสิบปี
ในตอนนี้ เหลืออะไร ให้ได้เห็น
ที่มันเป็น ในตอนนี้ คือที่ว่าง
ที่เคยเป็น ต้นไม้ เป็นลำธาร
ทอดสะพาน จิตใจ ให้ร่มเย็น
ในตอนนี้ เหลือเพียง มีแต่ป่า
ป่าที่ว่า อย่าคิดว่า เป็นป่าไม้
แต่ที่เป็น คือป่า เย็นแต่กาย
แสนสบาย แต่ตัว ไร้หัวใจ
เป็นป่าที่ เรียกว่า ป่าคอนกรีต
ที่เหมือนมีด กรีดกลางกาย เจ็บมิหาย
วันเวลา ที่ผ่านไป มิอาจคลาย
มิอาจได้ อดีต นั้นคืนมา......................