@..พุดน้ำบุษย์ พิสุทธิ์งาม

อัลมิตรา

   
(๑)
ครั้นหอมหวนชวนดอมใจย่อมชื่น
ดอกดาษดื่นยืนมองให้ผ่องใส 
ชมดอกงามอร่ามล้ำเหลืองวิไล
ภมรใคร่หมายห้อมล้อมเคล้าคลึง 
(๒)
พุดน้ำบุษย์กลีบบานสคราญแท้
ชายตาแลแท้งามใจหวามอึ้ง 
กลีบดอกเด่นเห็นผ่องดั่งทองกลึง
ให้ตราตรึงประหนึ่งต้องมนต์ของใคร  
(๓)
เขียวชอุ่มพุ่มไสวชม้ายต้น
ใบหลากล้นปนแซมเล็กแกมใหญ่ 
เป็นมันเลื่อมเอื้อมจับวาววับใบ
ปราศสิ่งใดแผ้วพานกิ่งก้านงาม 
(๔)
ไม่สูงนักหากดูทนุถนอม
เป็นพุ่มย่อมน้อมต้นใบล้นหลาม 
สองสามเมตรเด็ดดอกซอกแซมตาม
ครั้นผ่านยามล้ำเลอเพ้อชมเชย  
(๕)
กลีบดอกแยกเจ็ดแฉกแปลกยิ่งนัก
เหลืองประจักษ์หากครวญถ้วนเฉลย 
กลิ่นรัญจวนหอมหวนยากเฉยเมย
คละคลุ้งเคยละมุนหอมดอมระรวย 
(๖)
มิแปลกใจได้เห็นเช่นฉะนี้
สุนทรีย์ปรีดิ์เปรมเกษมด้วย 
ลืมความหมองหม่นคลายได้อำนวย
ดุจดั่งช่วยบรรเทาให้เศร้าจาง  
(๗)
หากดอกนั้นเลยวันกาลผ่านพ้น
จักล่วงหล่นจากต้นบนพื้นล่าง 
ดอกเหลืองสดกลับซีดวิปริตพลาง
ดั่งธรรมอ้างอย่างให้ได้พิจารณา 
(๘)
ยังคำนึงตรึงใจใคร่ชมช้อง
มาดหมายมองผ่องโศภิณถวิลหา
แม้นได้เห็นดั่งเช่นเป็นบุญตา
เพราะปรารถนา  * พุดน้ำบุษย์ * พิสุทธิ์งาม ฯ