ฟ้าฟากฟ้าคงเหลือฟ้าครอบคลุมอยู่ น้ำหนองน้ำตามคลองคูดูเกือบใส ดินทรายดินก็เกือบสูญตระกลูไป ไม้ต้นไม้เกือบไม่ให้หายใจกัน ทุกทุกอย่างเกือบไม่มีบอกมีอยู่ เพียงให้รู้แค่ว่ามีไม่ใช่ฝัน แต่เสียหายกลายไปไม่สำคัญ คงดื้อรั้นไม่ใส่ใจไม่เหลียวแล ก็จงอยู่ให้พอใจโลกใบนี้ กับสิ่งที่ถูกละเลยไม่แยแส แต่วันใดหากหมองหม่นจนอ่อนแอ เกิดพ่ายแพ้สิ่งแวดล้อมจนตรอมใจ ก็จงอย่าว่ากล่าวไปโทษใครเขา มันเหมือนเงาติดตามมาน่าหวั่นไหว ทุกทุกอย่างเมื่อสร้างมาต้องรับไป เก็บเอาไว้ความพอใจที่เคยมี...