สายฝน เวลาร่วงหล่นจากฟากฟ้า เหมือนกันน้ำตาฉัน ที่มันหล่นลงมา จากใบหน้าที่หมองเศร้าและเหงาตรม สายฝน เหมือนกับคนที่ใจขื่นขม ยามเสียใจ ก็ต้องปล่อยน้ำตา มากับความระทม ให้สายลมพัดไปรวมกับฝน แล้วหล่นลงไปในผืนดิน สายฝน เหตุใดจึงหลั่งไหลไม่จบสิ้น ยิ่งร้องให้สายฝนก็ยิ่งไหลริน จนเจิ่งนองทั่วผืนดิน ดั่งชีวินฉันแทบละลาย โปรดเถิดสายฝน หยุดร่วงหล่นซะทีจะได้มั้ย หยุดคร่ำครวญ หยุดร้องไห้ หยุดเสียใจ แล้วให้น้ำตาแห้งหาย เหมือนสายฝนแห้งไปในผืนดิน