ลีลาวดีสีขาวแพรวพราวทุ่งยางพยุงผลิยอดเกี่ยวกอดฝน
หางนกยูงดอกสีส้มท้าลมบน
กลีบเกลื่อนกล่นบนคันนาลิบตาไกล
เด็กท้องนาหน้าดำเดินกรำแดด
ดอกสีแสดของต้นจานบานไสว
การศึกษาต่ำต้อยน้อยเกินไป
แต่โลกใหญ่ไม่พ้นทิพย์ญาณ
มือน้อยกำเมล็ดข้าวน้าวแขนซัด
ข้าวกระจัดกระจายหลายสถาน
เกรงไกลเกินวงรอบขอบจักรวาล
เด็กน้อยหว่านพืชใดย่อมได้มา
ฐานะจนคนเขาเฝ้าขอดค่อน
แท้เพียงพรพรหมินทร์สิ้นกังขา
ความขาดแคลนลับหายมลายลา
ความพอมาเมื่อประสบค้นพบใจ
ไม่นานหนากล้าข้าวจักพราวเหลือง
ทั่วทุกเมืองร้องเพลงบรรเลงไหว
เมื่อมัจจุราชพ่ายแพ้แก่โลกไป
ความสุขใดใต้หล้าฤาจะเทียม...