ขณะรุ้งพาดวงตรงขอบฟ้า
ประภัสสุทธ
๏ ขณะรุ้งพาดวงตรงขอบฟ้า
ความสุขธรรมดาก็ปรากฏ
ฝอยละอองกรองน้ำรินไหลรด
ฉันยิ้มกับดอกไม้สดข้างทาง
๏ นกกระจอกออกรังหวังหากิน
แมลงกรีดปีกบินอย่างเคว้งคว้าง
ป่าบรรเลงเพลงไพรอย่างแผ่วบาง
ชีวิตจึ่งก้าวย่างวางจังหวะ
๏ กอไผ่เบียดเสียดกออ้อล้อลม
มะขามแผ่เงาร่มห่มมะระ
ตำลึงผึ่งเครือหวานคลานปนปะ
บนรั้วนั้นดื่นดะด้วยผักกิน
๏ กอกลุ่มเกิดพุ่มงามท่ามกลางป่า
ออกดอกสีงามตากระจายกลิ่น
ภมรผึ้งหึ่งแมลงสำแดงบิน
พลันนั้นโลกได้ยินเสียงแมลง
๏ ขณะรุ้งพาดวงตรงขอบฟ้า
ความสุขธรรมดาปรากฏแสง
แม้นมืดมนหม่นฟ้าตาวันแล้ง
ดวงใจยังลุกแดงแข่งตะวัน.