ดอกพยอมหอมหวนรัญจวนจิต
อยากจะปลิดเชยชมภิรมย์ขวัญ
ได้แต่ดมดอมกลิ่นถวิลครัน
ชื่นชีวันเพียงนี้ก็ดีนัก
ลมโชยมาดอกหล่นลงกล่นเกลื่อน
หอมมิเลือนจากใจยิ่งใฝ่หนัก
เด็ดด้วยใจเอื้อมสอยมาร้อยรัก
แล้วนั่งพักใต้ร่มจิตสมปอง
เด็ดดอกน้อยร้อยรวงพวงระย้า
ต่างมาลาคล้องใจใครทั้งผอง
เพื่อความรักไมตรีฟ้าสีทอง
จะเป็นของทุกคนบนแดนดิน
แม้เป็นเพียงมาลัยจากไพรพฤกษ์
แต่จารึกตำนานอีสานสิ้น
เป็นความหอมจากใจไร้ราคิน
ดุจหอมกลิ่นดอกดวงพวงพยอม
จะนั่งร้อยคล้องใจใครทั่วหล้า
ถึงนานช้าตามทีจะพลีพร้อม
จะอุตส่าห์ทรหดเฝ้าอดออม
ร้อยความหอมจากจิตนิจนิรันดร์
ดอกพยอมหอมฟุ้งทั่วทุ่งไร่
แด่ใครๆจึงร้อยฝากมอบจากฉัน
มาเถิดหนาร้อยใจไปด้วยกัน
มอบสัมพันธ์รักมั่นนิรันดร
(๒๔ มีนาคม ๒๕๓๐)
1663
1
0
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
