"ขอนแก่นเอยเคยชื่นทุกคืนค่ำ
ยามเย็นย่ำชมบึงซึ้งมิหาย
ยอดพระธาตุสูงลิบระยิบพราย
เคยกล้ำกรายกราบไหว้จะไกลตา
พระอารามงามล้ำจำไคลคลาด
ห่างพระธาตุขามแก่นแสนห่วงหา
โอ้กรรมเอ๋ยกรรมไหนแต่ไรนา
เคยพักพาแล้วจากไม่อยากไกล
แก่นนครบึงงามเมื่อยามเช้า
จะดูเศร้าเหงาหมดไม่สดใส
ยามสายัณห์เย็นย่ำพอรำไร
จะหาใครชมชื่นทุกคืนวัน
ดอกไม้ริมทุ่งสร้างมิสร่างโศก
จะวิโยครำพึงคะนึงขวัญ
ยิ่งพระพายพัดพาจะจาบัลย์
นับร้อยพันทุกข์เท่าเศร้าระทม
พิพิธภัณฑ์แห่งชาติผงาดเด่น
ล้วนแต่เป็นของเก่าเขาสั่งสม
เมื่อยามร้างห่างลาสิ่งน่าชม
ยิ่งนิยมคุณค่าอุราครวญ
สนหน้ามอล้อลมที่พรมพลิ้ว
จะลับลิ่วแรมไกลหทัยหวน
กัลปพฤกษ์ช่อเก่าเฝ้ารัญจวน
สิ้นกระบวนเรียนร่ำจรจำลา"
กุมภาพันธ์ ๒๕๓๐
1655
1
0
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
