อุษาสายระบายทางทอดบางเช้า ตัดหมอกหนาวมอดสลายด้วยพรายแสง เสียงนกกาดังอ้อยสร้อยค่อยสำแดง ฉาบใบไม้อันเว้าแหว่งเป็นสีทอง ........................................................ ใหญ่ยิ่งหนอ ยิ่งใหญ่ใดในมนุษย์ อหังการ์ถึงที่สุดประกาศก้อง เหยียบย่ำไว้ซึ่งโลกาอ่าลำพอง เกริกเกียรติป้องโดยอำนาจฉกาจฉกรรจ์ พิสูจน์ภาพอาทิตย์กร้าวเมื่อเช้านี้ ประจันแสงก่อนสุรีย์เบิกสีสัน ฝ่าพื้นผิวพรายสีทองผ่องอำพัน เห็นเงาร่างตนเองนั้นเริ่มทอดยาว ยาวเหยียดดั่งอัตตาใดในใจมนุษย์ แรงต่อแสงอันพิสุทธิ์อาทิตย์กร้าว แรงต่อฟ้า-ก้องตำนาน-ล้านดวงดาว เหยียบโลกไว้ใต้ฝ่าเท้าอารยธรรม ไยไม่หยุดเล่าตะวันอันองอาจ ยอต่อเสียงสีหนาทคำขาดพร่ำ ให้ข้าเก็บภาพท่านไว้ในทรงจำ ข้าผู้ครองผืนลำนำแห่งภพนี้ ........................................................ อุษาสายระบายทางทอดบางเช้า ตัดหมอกขาวให้หายไปทุกถิ่นที่ แดดเริ่มสูงเงาหดสั้นลงทันที ไยสุรีย์ไม่สนใจ...ในความเป็นมนุษย์ ! ภาพจาก http://www.showwallpaper.com/show.php?wid=034168
24 มีนาคม 2555 20:16 น. - comment id 1228157
พระอาทิตย์แม้จะยามขึ้นหรือตก ก็ดูสวยเสมอค่ะ แวะมาทักทายค่ะ
24 มีนาคม 2555 21:40 น. - comment id 1228171
25 มีนาคม 2555 07:09 น. - comment id 1228180
เพราะตะวันผันดวงตามท่วงท่า ตามเวลาแห่งวิถีที่กำหนด เพื่อพลังชีวิตก่อ...ไม่ท้อทด นั่นคือกฏแห่งตะวันมิผันแปร... ตะวันไม่มีทางเลือกค่ะ พี่ใบไม้.. กระบี่ยังคมกริบนะคะพี่ใบไม้. คิดถึงที่สุด มะขิ่น De CA
27 มีนาคม 2555 12:29 น. - comment id 1228397
ขอต่ออารมณ์ด้วยคนค่ะ แสงศรัทธาครารุ่งเคยมุ่งมั่น ถูกขีดขั้นอัสดงให้คงหยุด ไฟกระโจมโคมเทียมไม่เยี่ยมยุทธ ให้ข้าฯมุดดิ่งลงในกงกรรม มิอยากฝืนยืนกรานว่าบานชื่น ที่ไหนอื่น...ยากกระหยิ่มว่าอิ่มหนำ หนาวกว่าหนาวคลาดแคล้วเจ็บแล้วจำ เมื่อคืนคำ...มืดมิดยากนิทรา ทุกเรื่องราวบังคับให้รับรู้ เฝ้าอดสูในจิตริษยา รอตะวันพวยพุ่งรุ่งสุริยา ค่อยหลับตา..อาบอุ่น..อรุณเรือง (....บทกวีท่านกระบี่ใบไม้..ไพเราะยิ่งนัก..ทำให้อยากร่วมด้วยค่ะ)