เธอคือแสงแรก ที่งามแปลกประกายคล้ายเบิกฝัน ปลุกชีวิตนิมิตใหม่ให้ผูกพัน วาดภาพอันตระการสานความดี เขาคือแดดสุดท้าย ที่คลับคล้ายแสงฝันอันริบหรี่ ทิ้งประกายก่องแก้วแววสุรีย์ ทอทองที่ตรึงใจใกล้ลับลา เธอกับเขา ... คือแสงเงามิติธรรมที่ล้ำค่า การเริ่มต้นสิ่งดีดีจะมีมา สลายสิ่งมายาให้จางลง ฉันคือท้องฟ้า ขอบคุณแสงแห่งเมตตาที่เสริมส่ง ระบายชีวิตฉันให้มั่นคง ไม่ลุ่มหลงกับกลลวง ... ช่วงข้ามคืน. แดดเช้า : ๑๑ ธันวาคม ๒๕๕๔