เห็นรอยไถ ค้างนา คราฝนฉ่ำ เป็นแนวย้ำ ดินอ่อน เป็นลอนหลุม ณ เวิ้งน้ำ กลางนา มัจฉาชุม กระยางรุม จงอยปาก กระชากกิน ลมเดือนเก้า เหงาหงอย คอยแต่คู่ กาเหว่ากู่ พธูห่าง ร้างถวิล กล้าต้นอ่อน ชอนเปลือกบาง สล้างดิน ลมระริน ถวิลเคียง ริมเถียงนา ไผ่โยนกอ ล้อลม ที่พรมพร่าง ริมฟ้ากว้าง ตะวันแดง สาดแสงสา บัวริมบึง ดอกใบ ไสวตา ริมคันนา ใครอ้อน นอนตักนาง เคยเก็บผัก สุ่มปลา ริมท่าทุ่ง เคยไล่ยุง ลอมไฟ จนใกล้สาง เคยสัญญา รักเรา ไม่เบาบาง คืนเมฆจาง ดาวพราย ร่วมชายชม เห็นรอยไถ ค้างนา คราฝนฉ่ำ ดุจรอยช้ำ หัวใจ ใยเฝื่อนขม อีกไม่นาน รอยไถสิ้น กับดินตม ใยระทม ยังเน้น ให้เห็นรอย...... ทิพย์โนราห์ พันดาว
27 สิงหาคม 2553 00:04 น. - comment id 1153169
บทกลอนไพเราะมากๆ เลยค่ะ.. สาวชาวนานี่ น่ารักจริงๆเนาะ... แซมชอบอ่านบทประพันธ์ของคุณทิพย์ฯ มากๆ ค่ะ... ขอบคุณที่แบ่งปันนะคะ... แซม(สาวสวนตาล)
27 สิงหาคม 2553 16:26 น. - comment id 1153237
ไพเราะมากค่ะเหมือนไปนั่งบนจนำในทองนาแล้วมองฟ้ามองนก
28 สิงหาคม 2553 21:03 น. - comment id 1153368
หวัดดีจร้า...คุณทิพย์... ไพเราะมากมายนัก.... เหนื่อยๆ...ก็พักผ่อนในบ้านกลอนเยอะๆนา... สู้ๆ...จร้า...
29 สิงหาคม 2553 16:03 น. - comment id 1153482
ยอดเยี่ยมจริงๆครับ
29 สิงหาคม 2553 17:03 น. - comment id 1153489
รอยไถเอยพี่เคยไถถาก เดี๋ยวนี้น้องมาตีจาก เปลี่ยนไปให้รอยไถซ้ำ