...ก้าวหนึ่ง...ของเราเรา...ก็เท่าท่าน.... จะต่างกัน...ก้หนักเบา...เอาขึ้นบ่า... จะอาหาร...จะเครื่องนอน..ก่อนจะมา... พึงคิดว่า...ไปเที่ยวป่า...ใช้ขาเดิน... ...จะขาเรา...ขาของท่าน...มันก็ขา... ถึงอยู่ป่า...มิใช่ว่า...จะเหาะเหิร... หายังชีพ...กับผืนป่า...อาสาเดิน... ให้ท่านเพลิน...กับภูผา...วนาไพร... ...เที่ยวกับป่า...กินกับป่า...อยู่อย่างป่า ได้คุณค่า...ชีวิตป่า...น่าหลงไหล... นำแต่สิ่ง...จำเป็นจริง...กับหัวใจ... สิ่งอื่นอื่น...ป่าจะให้...กับใจเอง... ..................................................
ไม้ร้าง 14 พ.ค. 2552 14:21 น. - ID 125874 
1368
3
0
15 พฤษภาคม 2552 15:42 น. - comment id 985225
ผู้ที่เคยดำเนินชีวิตในป่าจึงจะรู้คุณค่าของป่า และคนที่รู้จักคำว่าคนจริงๆเท่านั้นจึงจะรู้ค่าของผู้อื่นค่ะอย่าลืมว่าผู้ที่เห็นแก่ตัวที่สุดคือคน ไม่ใช่สัตว์หรือสิ่งอื่นเลยค่ะ
15 พฤษภาคม 2552 17:14 น. - comment id 985275
ขอบคุณครับ..
17 พฤษภาคม 2552 01:36 น. - comment id 986090
เคยไปภูกระดึงมาค่ะ ที่นั่นมีลูกหาบเหมือนกัน ตอนพิมไปก็อาศัยเค้าเหมือนกัน เห็นแล้วก็สงสาร....อยากไหว้วานคนที่ไปเที่ยวแบบนี้ ไม่ได้ไปผับไปบาร์หรือไปห้าง เอาไปแต่ที่จำเป้นก้พอ จะได้เรียนรู้และสัมผัสความเป็นธรรมชาติบ้าง
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
