เดือนดับลับแสงแหล่งหล้า ท้องฟ้าครานี้ที่หมอง เคยแจ่มแรมขึ้นยืนมอง เคยครองท้องฟ้าธานีฯ เดือนดับลับแหล่งหล้า หม่นหมอง คืนหนึ่งซึ่งเคยครอง น่านฟ้า ลาลับบ่มาปอง ดั่งเก่าแลนอ เคยส่องแจ่มเจิดจ้า ทั่วพื้นธรณินทร์ ข้างแรมลาร้างเลื่อน ราตรี หวนกลับสิบห้ารวี แจ่มแจ้ง ใช่จากใช่ลาหนี ลาลับ จักกลับมาเสกแสร้ง หยอกล้อพะนอกันฯ