ธรรมชาติ...กับความรัก...
ทิพย์โนราห์ พันดาว
ฝนจาก....พรากใจ
เมฆสีจาง ร้างหม่น ยามฝนจาก
เหมือนรักพราก จากใจ ไปไกลแสน
อยู่แห่งใด รักข้า หาทั่วแดน
หรือหลงแมน เมืองฟ้า จึงลาใจ
ใบไผ่ไหว เบียดกอ พ้อว่าหนาว
น้ำค้างพราว หนาวหนัก รักอยู่ไหน
ร่ำรำพัง อยู่เดียว สุดเปลี่ยวใจ
หรือพงไพร ไหนซ่อน ในค่อนคืน.......
ฝากใจ...ใส่ดอกบัว
บัวชูช่อ งามตา ท้าลมหนาว
ระยิบพราว แสงพลบ ทบสิงขร
วิหคดง บินลับ คืนกลับคอน
ใจรอนรอน ร่ำร้าว หนาวในทรวง
อีกเมื่อไหร่ บัวจะบาน อย่านานนัก
จะฝากรัก กับหัวใจ ใส่บัวหลวง
หากคนผ่าน มั่นจิต ไม่คิดลวง
ใจทั้งดวง ที่ฝากเจ้า ให้เขาครอง
รักเอย..ไฉนเลย เช่นแม่น้ำ.....
ลุ่มลำน้ำ ทอดยาว เป็นราวเส้น
สายน้ำเย็น ชโลมแสง สุรีย์ศรี
ระยิบคล้าย พรายพราว ราวมณี
ดุจนที มีค่า กว่าสิ่งใด
ความรักข้า หากเป็น เช่นสายน้ำ
รักคงช้ำ เพราะไม่คืน มาชื่นใหม่
ไหลเลาะเรื่อย รินลง สู่พงไพร
เหมือนหัวใจ รินดับ ไม่กลับคืน
ทิพย์โนราห์ พันดาว