คราที่แล้วเดินออกมาจากท่าโป่ง ถึงที่โล่งริมเขาสาวร้องไห้ เห็นหมูป่าเดินมาอยู่ไวไว เจ้าคงไปกินโป่งตรงที่เดิม เกือบเที่ยงแล้วพี่แก้วเริ่มอ่อนล้า ทอดกายาลงโคนต้นไม้ใหญ่ อีกสักพักพี่เจ้าก็หลับไป หลับสบายอยู่กลางป่าพนาวัน บ่ายสองโมงเราตื่นเริ่มเดินต่อ ไม่รั้งรอรีบสาวเท้าก้าวฉับฉับ ผ่านป่าติ้วป่าผักหวานคนานับ เรารีบกลับให้ทันตะวันรอน จุดที่หมายคือบ้านวังกะทะ บ้านมีพระพุทธรูปองค์ใหญ่ใหญ่ อยู่ในแอ่งหุบเขาลำเนาไพร เราสุขใจเมื่อมาถึงพึ่งใบบุญ
จ่าน้อย 23 มี.ค. 2551 15:03 น. - ID 113694 
1050
2
0
23 มีนาคม 2551 15:12 น. - comment id 834178
พิมพ์ผิดซะหลายคำอายจัง
23 มีนาคม 2551 15:16 น. - comment id 834179
... แฮ่.. มาบอกว่า ไม่ต้องอาย คุณจ่า สามารถแก้ไขบทกลอนใหม่ได้คะ ไปที่หน้าแรกของคุณ บทกลอนน่ะค่ะ แล้วก็จะมีเครื่องหมาย แก้ไขน่ะค่ะ ..ผิดเป็นครู ทดลองทำซิคะ
23 มีนาคม 2551 16:40 น. - comment id 834198
อิอิ..ก็ฉางน้อย..จะคุยอะไรหนักหนา.. ก็จ่าเขารีบร้อนจะไปวังกะทะ จะมานั่งแก้อย่างไร..เดี๋ยวติดค่ำ..ไปหาพระไม่ทัน
23 มีนาคม 2551 18:26 น. - comment id 834228
แก้ไขแล้วครับ ขอบคุณคุณฉางน้อย ครับ
23 มีนาคม 2551 20:03 น. - comment id 834256
สาธุ ขอพึ่งใบบุญด้วยคนนะคะ แม้ไปไม่ได้ แต่ใจก็ยังไปถึงค่ะ
23 มีนาคม 2551 21:08 น. - comment id 834301
ไงเผื่อบุญมาให้ผู้หญิงไร้เงาบ้างน๊า ฝากนมัสการพระพุทธรูปองค์ใหญ่ ๆ ด้วยค่ะ
24 มีนาคม 2551 00:52 น. - comment id 834387
ได้เลย ครับ บุญที่ทำแบ่งให้ทุกคน ครับผม
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
