ข้าวปล้อง
นั่งเหม่อลอยหงอยเหงาอยู่ริมรั้ว
ดูเหมือนตัวประหลาดให้คนเขาขบขัน
เฝ้ามองดู...แลหาเธอ...ทุกวี่วัน
จนใจฉันเริ่มอ่อนระโหยแรง
เช้าก็แล้วบ่ายก็มาจนเย็นถึง
ยอดคะนึงอยู่ไหนหนาใจอับแสง
เธอไปไหนไม่เห็นหน้าคิดระแวง
กลัวเธอแฝงแอบเอารักไปให้ใคร
นั่นเพราะฉันเจียมตัวไม่กล้าเอ่ย
แค่เธอทำคุ้นเคยก็สุขใจถึงไหน-ไหน
เพียงเธอยิ้มหยอกเหย้าเล่นก็คิดไกล
บางทีใจของเธอนั่นอาจมีฉันอยู่ในที
แต่วันนี้ก็เหมือนเดิมเช่นทุกวัน
มีเพียงฉันที่ยังรออยู่อย่างนี้
จากคืนวันผ่านเลยเป็นแรมปี
เธอคนดีก็ยังคงไม่มาอีกตามเคย
เจ็บหัวใจแต่ยังคอยรอเสมอ
ด้วยหวังเพียงเธอกลับมาเอ่ยเฉลย
แม้เป็นสิทธิ์ที่เธออาจไม่พูดอะไ
1151
9
0
หน้าส่วนตัว
