ลำน้ำน่าน
เสียงเหงาแว่วแผ่วมาจากฟ้ากว้าง
ดอกเลือนร้างบานพราวคราวศกใหม่
หนาวน้ำค้างพร่างพรมตรมภายใน
ร่วงจากใจหยดร้าวลงเคล้าดิน
เสียงขลุ่ยครวญหวลมาว่าสิ้นแล้ว
กลีบดอกแก้วโรยร้างกลางลานหิน
ความเดียวดายทายทักจักคุ้นชิน
ลมหายใจเคยระรินค่อยสิ้นไป
ความคิดถึงซึ้งใดในครั้งก่อน
หมดอาวรณ์ถอนรากจากสมัย
ฝากรอยร้าวคราวพรากจากอุ่นไอ
แม้นเยื้อใยก็สลายกลายเป็นลม
เมื่อศกใหม่ขอโศกในโลกเงียบ
แผ่เข้าเหยียบย่ำใจ...ไร้สุขสม
เจ็บหัวอกฟกช้ำ...ร่ำระบม
สิ่งชื่นชม..ขมเศร้าราวสมมุติ
ซบลงหมอนก่อนเก่าเนาเคยนอน
ให้ลุ่มร้อนเล็งเล้าราวเทียนจุด
ทรุดลงนั่งต่อหน้าพระพักต์พุทธ
ไม่อาจหยุดน้ำตา....มาวิงวอน
คือสาย
1368
10
0
หน้าส่วนตัว
