มองน้ำค้างกลับเห็นเป็นน้ำตา มองสีฟ้าจึงเห็นเป็นสีเศร้า แรระบายสายนทีเป็นสีเทา พรากจากบ้านนานเนาว์เจ้าชีวิต ฤดูฝนซัดกระเซ็นเย็นละลาน ละเลงไอเย็นหวานซ่านดวงจิต คืนนี้จะยาวยืดหรือมืดมิด เรานั้นคงหลับสนิทและยาวนาน ชีพคือโลกเฉพาะแสนเปราะบาง ยิ่งยืดและก้าวอย่างยิ่งห่างบ้าน พลัดพรากจากมาไกลให้ร้าวร้าน ฟังเพลงเศร้าปนหวานสะท้านใจ แล้วเพิ่งประจักษ์รักใครสักคน ท่ามทุกข์ทนหมองหม่นแม้หนไหน หรือบรรเลงเพลงเสนาะเพราะพริ้งได้ พันใบไม้ประสานใจด้วยใยรัก
1112
6
0
หน้าส่วนตัว
