เดินเดินเดี่ยวโดดดั้น เดินทางนั่นแม้เดียวดาย คิดคิด ใคร่ครวญ คล้าย เหมือนใจหาย กลายกล้ำกลืน กลางคืน ที่มืดมิด ทางที่คิด มืดกว่าคืน นภาที่ทั้งผืน สุดสะอื้น เจ้าไร้จันทร์ หวีดหวิว จากลมพัด กรีดสะบัด รัดที่ใจ ร้องไห้ ด้วยอ่อนไหว อาจไร้ใครคอยคู่เคียง มิช้ามินานหรอก ทางสายนอก จักสิ้นเสียง รุมเร้าร้ายร้อยเรียง คงแค่เพียงประทังไป ยิ้มหยันอย่างหยามเหยียด จะเก็บเกียรติไว้ที่ใจ ชาตินี้ ไม่มีใคร แต่หาใช่ คนไม่ดี เป็นหญิงก็หยิ่งได้
1191
8
0
หน้าส่วนตัว
