Saran
เธออยู่สูงเกินกว่าจะเอื้อมถึง
ที่คนหนึ่งเฝ้ามองอย่างใจหาย
ดังเช่นดาวที่อยู่บนฟ้าไกล
คว้ามาได้อย่างไรใจขลาดกลัว
ถ้าหากคว้ามาแล้วดาวดับแสง
คงอ่อนแรงหากมองแล้วไม่เห็น
ดาวสดใสประกายแสงดุจเดือนเพ็ญ
ไม่วาววับสดใสเหมือนดังเคย
ถ้าหากปีนขึ้นไปเพื่อเอื้อมหา
พลาดตกมาอาจเจ็บใจสลาย
หรืออาจมีดาวดวงอื่นอยู่เคียงกาย
คว้ามาได้ก็ลอยลับไม่กลับมา
ถ้าหากดาวดวงนั้นลอยมาหา
พร้อมแปรค่าเป็นพียงแค่ก้อนหิน
เพื่อมาเคียงเดินอยู่คู่ชาวดิน
แสงสกาวสูญสิ้นไม่หวั่นกลัว
ไม่ต้องลอยลงมาหรอกดาวเอ๋ย
อยู่ดังเคยเช่นดาวประดับฟ้า
แสงสดใสของเธอช่วยนำพา
ให้ดวงตาของฉันมองเห็นทาง
อยู่รอฉันบนนั้นได้ไ
หน้าส่วนตัว
1155
1
0
