น้ำโขงสีกาแฟพาดแบ่งกลาง หว่างบ้านพี่เมืองน้องสองรัฐ เหนือฟ้าไกลอาทิตย์ใกล้ลับ ส่องแสงหลากสีสรรต้องเมฆา สักพักเมฆดำลอยกลุ้มครึ้ม ค่อยค่อยคลุมพื้นดินไว้สิ้น แสงสว่างค่อยค่อยโรยริน ภุมรินทร์ปักษาหารัง ความมืดเข้าครอบครองทั่ว ให้เมามัวมืดมิดชิดมั่น คลอเคล้าคลอเคลียมิจาง ผูกใจมั่นรักกันวันดี ฟ้าฝนเริ่มเทถ้วนทั่ว เมามัวแรงลมถล่มใหญ่ ฟ้าแลบฟ้าผ่าไวไว ทันใดก็สงบจบลง