เธอบอกว่า เธอไร้ค่า เป็นแค่ดอกหญ้า ... ต่ำต้อยด้อยความหมาย น้ำตากลบแก้ม ทว่า ... ตายังเปล่งประกาย ในแววเหงายังทอฉาย ... สิ่งเพริศพรายงดงาม เธอคร่ำครวญหวนหาอดีตเจ็บ แล้วกอบเก็บคำถ้อย เป็นร้อยพันคำถาม สับสน ในตัวตน วนว่ายเรื่องราว เฝ้าติดตาม ... ฟ้าสีครามกว้างเคว้ง เกรงคว้าง ... ล่องลอย เธอ .... ยังไม่เคยค้นพบ แสงสีทองของชีวิต ที่สถิตกลางใจ มิได้ต่ำต้อย แม้ริบหรี่ยามท้อ ระทดรอคอย แต่แสงนิด จรัสงามมิใช่น้อย ... อย่าน้อยใจ เธอ ... คือใครคนหนึ่ง ซึ่งซึ้งค่าความอารี ในยามที่ฟ้าหม่นบนความอ่อนไหว ซับน้ำตา คราความเจ็บช้ำ ... กระหน่ำห้วงใน มิใช่เลื่อนไหลตามกระแสแห่งอารมณ์ เธอ ... มิใช่ คนไร้ค่า เป็นถึงดอกหญ้า ... แซมดอกไม้ประดับผสานผสม ประดิษฐ์ช่อชูเด่น เห็นตรึงตา ... น่าชื่นชม ดอกหญ้าน่านิยม ... กว่าใครใคร เธอ ... มิได้เป็นเช่นที่เธอคิด โลกมืดมิด เพียงสิ่งฝันพลันดับได้ แค่เสกสร้าง หวังสวย ด้วยแรงใจ เธอมิได้เป็นเช่นที่เธอคร่ำครวญ เถอะ ... ลืมตานะ ... เธอคนดี ในยามอ่อนล้า แม้ใครไม่เห็นค่า พิศสิ่งงามครบถ้วน ซับน้ำตา มาหนุนตัก มาทบทวน ฉันจะจัดทุกกระบวนความเป็นเธอ ... ให้เธอฟัง กระซิบข้างข้างใจ ฟังจังหวะสั่นสะเทือนอ่อนไหว ... ในท่วงทำนองของความหวัง เห็นไหม? สิ่งงดงามท่ามกลาง ความคว้างเคว้ง ฝันทลายร้างภินท์พัง เธอยังเบิกเบ่งสะพรั่งแห่งดอกไม้บาน ... ในใจเธอ.
24 พฤษภาคม 2549 16:46 น. - comment id 579365
ดีจังค่ะ ไม่อยากให้เป็นอย่างที่คิดเลยค่ะ เพราะเพียงพลิ้วคิดแต่ในเรื่องร้ายๆ หรือไม่ก็คิดเข้าข้างตัวเอง
25 พฤษภาคม 2549 08:49 น. - comment id 579462
สวัสดีค่ะ ฉันก็ไม่ได้เป็นเช่นเธอคิด ถูกหรือผิด...ทำได้เพียงเท่านี้ ขอโทษหากทำใครร้าวฤดี ทุกอย่างที่ทำไปใจก็เจ็บ... บางสิ่งเราเป็นไม่ได้อย่างเขาต้องการ...