เรืองเรืองเริ่มลับฟ้า..... หว่างกอหญ้าคอยรับส่ง สีแดงแข่งเหลืองคง..... ดั่งบรรจงจัดแจงไว้ ดอกหญ้าชูปลายยอด..... สูงเลยลอดลมพัดไป เอนลู่ยักย้ายไหว..... ตามบรรเลงเพลงยามเย็น ใบหญ้ายุ่งยวบยอบ..... แยงแสงบอบบางที่เป็น เย้าหยอกดวงไฟเห็น..... ว่า 'หนีมืด' หรืออย่างไร ฟ้าหม่นเริ่มมีหมอก..... แห่งชำชอกและช้ำใจ ตะวันหลบทันใด..... โลกแห่งไฟดับมืดมน อาทิตย์นั้นหลีกลี้..... หญ้าหลากสีกลับอดทน เสียดยอดแทงไปบน..... ฟ้าหม่นไหม้ใจแกร่งเกิน
เจ้าพานทอง 29 ม.ค. 2549 10:22 น. - ID 85804 
1350
2
0
29 มกราคม 2549 13:21 น. - comment id 556439
ใจแกร่งเกิน... แต่เราไม่ค่อยแกร่งเลยอะ พอตะวันมืดดับลับฟ้าไกลเพียงใด คล้ายเสียงหัวใจแผ่วลงทุกที...ทุกที
29 มกราคม 2549 18:45 น. - comment id 556476
ใจต้องแกร่ง...กล้าเผชิญ...ทุกอย่างที่เกิดขึ้นจะเป็นเครื่องพิสูจน์ตัวเรา.....แวะมาทักทายกันค่ะ..
29 มกราคม 2549 19:07 น. - comment id 556480
แต่ใจผมอ่อนแอขอรับ
29 มกราคม 2549 20:42 น. - comment id 556503
ใจแกร่งเกินมักถูกสยบด้วยความอ่อนไหวนะ
29 มกราคม 2549 21:52 น. - comment id 556516
อยากแกร่งได้อย่างต้นหญ้าจริงๆ แวะมาอ่าค่า
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
