พสุทาท้องฟ้ายังลาลับ ดาวระยับยังหลบยังรู้หาย แม้ตะวันยังตกหลบหลีกกาย แผ่นผืนทรายยังรู้เปลี่ยนทิศทาง อันสายน้ำยังถูกทรายดูดซับ รุ้งวาววับยังลับยังเลือนหาย คชสารยังคงรู้จักตาย พยัคร้ายยังกลับดับชีวา แม้นเมฆายังถูกลมเปลี่ยนพัด ลมฝนซัดภูผาเสื่อมสลาย น้ำกัดกร่อนบ่อนหินโค่นหักไป แต่ว่าใจไม่เคยพักบอกรักเธอ