น้อยใจ..

เพชรพรรณราย

แค้นสุดแค้นแน่นฤทัยใจจำจด
เก็บและกดทดไว้ไม่ราหาย
วันเวลาพาไปไม่เสื่อมคลาย
แค้นไม่หายวายลบจบสักที
ฉันมันคนจนค่าราคาของ
มิใช่ทองที่คนปองจ้องไว้นี่
ฉันแค่ดินหินกรวดใช่อวดดี
ฉันก็มีตัวตนคนเหมือนกัน
คนเรานั้นมันไม่เก่งแต่กำเนิด
ไม่พริ้งเพริศเลิศวิไลได้ดังฝัน
จะให้ได้อย่างใจในสิ่งอัน
ตัวของฉันมันไม่รู้ดูไม่เป็น
บีบบังคับนับวันขู่อยู่ทุกเมื่อ
ท้อใจเหลือเบื่อหน่ายจริงสิ่งที่เห็น
ด้วยอำนาจประกาศก้องต้องลำเข็น
ยากจะเร้นเป็นผู้น้อยด้อยราคา
ก็แค่มียศถาบรรดาศักดิ์
หยามเหยียดนักหักทางวางให้ข้า
หากไม่ทำจำต้องโทษลงอาญา
ดั่งคนบ้าตัวข้าใหญ่ใครเทียมทัน
เอือมระอาล้าใจไร้นับถือ
นี่นะหรือคือผู้ใหญ่ใช่ไหมนั่น
กิริยาอาการผ่านมานั้น
ควรที่ฉันมันเคารพนบไปไย
กับคนอื่นคนไกลใช่ลูกน้อง
ประคับประคองน้องพี่พูดปราศรัย
ทีลูกน้องมึงกูอดสูใจ
หากหนีได้ฉันคงทำด้วยจำทน
ใช่ประณามตามบทกลอนสุนทรกล่าว
เป็นเรื่องราวคราวคับแค้นแสนสับสน
เพียงอยากให้เข้าใจใครสักคน
มองดูตนคนอื่นบ้างสร้างสัมพันธ์
แค่อยากให้ลงมาดูผู้ต่ำด้อย
เพียงหนึ่งน้อยที่เข้าใจในตัวฉัน
โปรดเถิดหนาอย่าบีบบังคับกัน
ขอสักวันให้ฉันบ้างอย่าร้างรา