ช่วยน้ำท่วมหาดใหญ่

..สายลมทะเล..

อุทกภัยน้ำมาน้ำตาท่วม
น้ำใจรวมท่วมถั่งต่างหลั่งไหล
สารทิศทั่วฟ้าทุกถิ่นไทย
ปันน้ำใจดับทุกข์..ฝากกันมา
เช้าเมฆดำพรำฝนจนหดหู่
คำสั่งด่วนเคาะประตูดั่งคนบ้า
ไปเตรียมบินเดี๋ยวนี้ ไม่มีเวลา
หาดใหญ่จมน้ำตา แต่เมื่อวาน
ลพบุรีกำแพงแสนแล้วประจวบ
ข้าวเช้าเที่ยงรัดรวบกินผ่านผ่าน
ผ่านชุมพรดูท่าไม่ได้การ
ฝนรอบด้านปะพบเกินหลบเลี้ยว
..เช้าที่สุด เท่าที่ จะบินได้
..ต่ำพอพ้น ยอดไม้ ชวนหวาดเสียว
สูงกว่ารางรถไฟ แค่นิดเดียว
นั่นคือผืนดินเดียว ในสายตา
ห้าสิบฟุตข้างหน้า..มองไม่เห็น
หลังคารั่ว อากาศเย็น..คนแทบบ้า
หกสิบไมล์ มีแต่น้ำกับหลังคา
ไฟแดงหราน้ำมันหมดยี่สิบนาที
เย็นสะท้าน แต่ทว่าเหงื่อแตกพลั่ก
ไวเปอร์ด้านกัปตันหักยิ่งขวัญหนี
กัปตันบอกผลัดกันบินสองนาที
ยิ้มอารีย์มีให้กัน..ขวัญจึงมา
ก่อนน้ำมันหมดเกลี้ยงขีดสุดท้าย
ก็ยิ้มได้แผ่นดินสุราษฏร์อยู่ข้างหน้า
เติมน้ำมันจะไปต่อ อนิจจา
ฝนกลับท่วมเหมือนเทฟ้า เกินฝ่าไป
ภารกิจล่าไปเป็นวันพรุ่ง
พอถึงรุ่งฟ้าสั่ง ต้องบินไหว
เจ็ดชีวิตพยักหน้า ไปก็ไป
ถึงหาดใหญ่เหมือนฟ้าแกล้ง กลับพลิกฟ้า
ฟ้าสว่าง กลิ่นดินหอมเข้าจมูก
ข้าวสารผูกมัดถุงพร้อมเสื้อผ้า
ซีร้อยสามสิบลำเลียงถึง ก่อนเรามา
ฮ.ทัพฟ้าถึงเวลาได้ออกโรง
ถุงยังชีพ มากที่สุด..เท่าขนได้
หนักพอกะบินไหว ช้างหนึ่งโขลง
เชือกฟางตัดสั้นยาว พอยึดโยง
ลอยตัวโล่งหย่อนถุงลงบนหลังคา
บ้างไม่ทันคนโจนโดดคว้าหมับ
ศูนย์ขยับสมดุลเคลื่อน ฮ.ถลา
รีบตัดเชือก ถุงคน ร่วงตกมา
ยังยิ้มร่า โบกมือ..ขอบอกขอบใจ
เที่ยวสุดท้ายลงที่ดอนเกาะกลางน้ำ
ชาวบ้านข้ามมารับ สักร้อยได้
พอแจกหมด วิ่งขึ้น เกือบตกตาย
เชือกเรือผูก ฮ.ไว้ ไม่ให้ไป
ภารกิจปิดทอง มองไม่เห็น
เช้าจดเย็นเหงื่อหยด หมดจะไหล
ข่าวไม่ออก ผู้ใหญ่ไม่เห็น..ไม่เป็นไร
ทำด้วยใจ..ทำเพื่อราษฎร์..ชาติของเรา