ฝันร้าย..เมื่อวันวาน (อดีตที่ยังคอยกัดกร่อนใจ..)

เพชรพรรณราย

หลับตาลงครั้งใดทำไมเล่า
ความปวดร้าวเหงาใจเกิดในฝัน
ความหดหู่หม่นหมองร้องรำพัน
ความโศกศัลย์มันหนักจักประมาณ
เหมือนชีวิตลิขิตไปให้ร่ำไห้
น้ำตาไหลใจท้อต่อคำถาม
รำพันทุกข์ยากลุกยืนฝืนพยายาม
ทนคำหยามประณามหมิ่นให้สิ้นแรง
บ่อยบ่อยครั้งตั้งใจไว้ไร้ความคิด
คิดจะปลิดลิดรอนตนพ้นเหี่ยวแห้ง
อยากจะตายวายปราณลบจบแสดง
ดีกว่าแล้งแห้งกำลังเมื่อตั้งใจ
แต่ก็ถูกฉุดตรึงดึงหวนกลับ
ให้ทนรับกับความช้ำจำหมองไหม้
เพราะบุญคุณหนุนนำอยู่คู่ฤทัย
นำทางให้ใจหวนครวญชีวี
ความท้อแท้แก่ชะตาพาหดหู่
ทนเศร้าอยู่ผู้เดียวเปลี่ยววิถี
อยู่เพียงร่างร้างวิญญาค่าความดี
คอยนำชี้วิธีดับปรับอุรา
สะดุ้งตื่นคืนค่อนตอนรุ่งสาง
ฝันยังลางไม่ห่างหายวายคิดหา
ยังตามกร่อนกรีดใจไม่ร้างรา
ห้วงเวลารักษาใจยากหายคืน
ความเจ็บปวดรวดร้าวเมื่อคราวหลัง
ยังคงฝังรากลึกนึกใจฝืน
ความหม่อนหมองยังก้องใจให้กล้ำกลืน
ทนขมขื่นยังติดห้วงในดวงใจ
กาลเวลาไม่เคยลบจบความทุกข์
กลับยิ่งปลุกทุกข์ท้อต่อฝันใฝ่
ในความคิดคืนเพ้อละเมอไป
จวบเวลาพาใจหวนรัญจวนตรม