ระบำยอดหญ้า

เรไร

ลมรำเพย ..

ลมรำเพยเอยเอื้อนย้ำเตือนหญ้า
พลิ้วแผ่วมาดั่งสะท้อนอ่อนเอนไหว
ต่างลู่เรียงโยกตามงามเหลือใจ
บันดาลให้สดชื่นแสนรื่นรมย์
พร้อมกับเสียงเสียดสีดนตรีเสนาะ
ฟังไพเราะทำนองพ้องเหมาะสม
เสียงหวีดหวิวระลิ่วรื่นน่าชื่นชม
ดั่งคำคมกานท์กวีที่พ้องพยางค์
อ่อนเอนลู่ดูงามยามไปกลับ
ชูยอดรับสุริยาเพลาสาง
แตกกิ่งอ่อนยอดงามแนวทาง
เบื้องใบบางริ้วระบัดกวัดแกว่งไกว
คล้อยคู่เคียงเอียงกิ่งช่วงชิงท่า
แสนหรรษายามลมชมเชยใกล้
เร่งลีลาสพาดพิงอิงเอนไป
ลีลาไหวเรื่อยระรัวถ้วนทั่วกัน
โอ้ดอกหญ้าท่าทางช่างชดช้อย
ฤๅเจ้าคอยแสงระวีเปล่งสีสัน
ความอบอุ่นเอื้อใจให้สุขพลัน
จึงเหหันลืมลมเคยชมเชย
จากเมื่อก่อนอ้อนหาคราลมล่อง
ร่ายทำนองเพราะพริ้งไม่นิ่งเฉย
มวลหญ้างามมิเอนดั่งเช่นเคย
ฤๅละเลยหรือไรไม่เมตตา
คงหมดสิ้นอาลัยในความภักดิ์
จึงหาญหักไมตรีที่โหยหา
ก่อนยังเคยกล่อมใจให้ทุกครา
ไยกอหญ้าโปรดแสงแห่งสุรีย์ ?
กอหญ้า..

สายลมครวญเพ้อพร่ำรำพันว่า
เจ้ากอหญ้าเผลอไผลทำหน่ายหนี
หลงอุ่นไอด้วยแรงแสงระวี
ลืมว่ามีลมคอยอย่างน้อยใจ
เจ้าพราวพัดผ่านเฉยล่วงเลยพ้น
ทุกแห่งหนทั่วแคว้นดินแดนไหน
จากฟากฟ้าสู่มหาชลาลัย
แล้วไฉนน้ำคำเหมือนคร่ำครวญ
กับยอดหญ้าต่ำต้อยที่ด้อยค่า
มีราคาน้อยนิดไยคิดหวล
เสียงลมครางหวิวดังฟังรัญจวน
ฤ เรรวนปรวนแปรมิแน่เลย
หากเหนื่อยล้าอย่าไปให้ถอยกลับ
จะรอรับแอบอิงมินิ่งเฉย
สู่ยอดหญ้าทุ่งกว้างเหมือนอย่างเคย
อย่าละเลยพัดมาให้ถาวร
มาเถิดเจ้าสายลมที่ขมขื่น
เก็บกล้ำกลืนช้ำชอกคอยหลอกหลอน
จะปลอบโยนฤดีที่ร้าวรอน
สิ่งรุ่มร้อนสูญสลายในพริบตา
จงพัดพาบรรเลงเป็นเพลงหวาน
สุขสำราญสดชื่นรื่นเริงร่า
เต้นระบำรำฟ้อนตอนโศกา
ให้ยอดหญ้าชื่นชมลมรำเพย