บ้านอุดรธานี

เดือนไร้เงา

ทะมึนหล้าฟ้าหม่นด้วยฝนหลั่ง
โหมประดังมืดมัวทั่วทุกที่
อุปสรรคสัญจรร้อนฤดี
ร้อยชีวีรออยู่สู้ฝ่าไป
เม็ดฝนซาเรามาถึงถิ่นที่
บ้านอุดรธานีที่นัดหมาย
เหล่าเด็กเด็กพร้อมเพรียงยืนเรียงราย
เปรมฤทัยยิ้มร่าน่ารักจริง
แม่มานี้มีลูกอมขนมหวาน
ไอติมอันโอชามาให้หญิง
รีบต่อแถวเข้ามาอย่าประวิง
ทุกสรรพสิ่งเติมด้วยรักจากดวงใจ
ลูกสุขใจ แม่ก็อิ่มยิ้มของเจ้า
ไร้เดียงสาดุจผ้าขาวเจ้าสดใส
เปี่ยมชีวิตชีวาดรุณวัย
ยิ้มสู้ได้แม้เหงาสุดเศร้าตรม
บาดแผลใจในอดีตที่กรีดเฉือน
อาจย้ำเตือนจนไร้สุขทุกข์ถาโถม
ดวงใจเอ๋ย แม่รู้โฉมตรูระทม
วอนสายลมลบอดีตที่กรีดใจ
โปรดจำไว้ดวงใจใช่ไร้ค่า
มิ่งมารดากำเนิดเจ้าเขาจำหาย
ด้วยเหตุผลนานาอย่าร่ำไร
แม้ตัวไกลแต่กายเจ้าเขาให้มา
อย่าเคียดแค้นชิงชังทั้งอาฆาต
พยาบาทต่อไปไม่ควรหนา
ประพฤติดีกิจวัติพัฒนา
เจ้าสูงค่าด้วยความดีมีแก่ตน
มองตาเจ้าเร้าชลนาในตา แม่
สงสารแท้โชคชะตาพาขัดสน
ระลึกไว้เถิดเจ้าเราก็คน
ประพฤติตนในทางธรรมจักจำเริญ
แววตานี้สอนใจให้ได้คิด
ร้อยชีวิตนี้หนาน่าสรรเสริญ
เจ้าไม่ท้อต่อชะตาที่ฟ้าเมิน
ใยตัวเราจะขลาดเกินเผชิญภัย
ใช่เพียง แม่ที่ให้เจ้าไหว้รับ
ที่ได้กลับนั้นมากค่ากว่าสิ่งไหน
สอนดนูให้รู้จักความพอใจ
อิ่มฤทัยที่กลอยใจให้กลับคืน
ทะมึนหล้าฟ้าหม่นบัดดลหาย
เมฆสลายกลายสว่างช่างแช่มชื่น
อดทนสู้ไม่นานดอกขวัญยืน
ผ่านวันคืน เรา จะถึงซึ่งหลักชัย