เสียดาย(ตอนที่1)

แต่แรกเกิดกำเนิดก่อรอดูโลก
ผ่านความโศกร้อนหนาวคราวสุขสรรค์
ผ่านปัญหาความสุขสารพัน
ผ่านพ้นวันพ้นคืนทีตื่นตา
จากทารกตัวเล็กเป็นเด็กน้อย
ที่แม่คอยใส่ใจใคร่รักษา
ป้อนนมข้าวเช้าค่ำทุกเวลา
แล้วหวังว่าเจ้าคือหวังครั้งหน้าไกล
เข้าปฐมแม่บ่มเฝ้าสั่งสอน
สิ่งลูกห่อนสิ่งชั่วกลัวเหลวไหล
ดุด่าบ้างตีบ้างด้วยดวงใจ
เพื่อมิให้เสียคนกมลมัว
เมื่อวัยรุ่นความวุ่นวายรายร้อมเข้า
ความขลาดเขลาเข้าผสมจนมึนหัว
แม่ดุด่าสั่งสอนเหมือนร้อนตัว
ว่าท่านมั่วมุสาชะล่าใจ
เสเพลพาลรานระเริงในเพลิงโลก
นำความโศกเข้าตัวมั่วไถล
แม้นรู้ตัวว่าสิ่งชั่วแต่ทำไป
อาจด้วยใจวู่วามตามสังคม
คนแม้นหยุดแต่โลกหมุนวุ่นวายเปลี่ยน
น่าคลื่นเหียนเวียนหัวชั่วทับถม
ตัวเราทรามมิอาจโกรธโทษสังคม
แม่อบรมแต่มิฟังยั้งกายใจ
มาวันนี้ชีวีเหมือนพลิกผัน
เหมือนโลกพลันดับลงด้วยเผลอไผล
ท้องนภาเทาหม่นกร่นดวงใจ
ต้องร่ำให้เพราะติดเชื้อHIV...
----------ต่อคราวหน้า----