รัตติวิโยค

รัตนาดิศร

รัตติวิโยค
วสันตดิลกฉันท์ ๑๔
      ๏๑   ย่างรัตติกาลพระทินกร	
จรรอนและอ่อนแสง
แสดหล้านภาขณะแสดง		
ทิวดับขยับหาย                     ๚
     ๏๒   คล้ำคลุ้มคละคลึ้มสุริยะคล้อย	
ระยะค่อยเขยื้อนกาย
ซ่อนอับพยับอุษณะคลาย		
ระอุคลั่งกระทั่งเย็น              ๚
     ๏๓   เยือกจิตพินิจ ณ คคนางค์	
สุริย์ห่างสิร้างเห็น
คืนหวั่นเพราะจันทรมิเพ็ญ		
มิประภัสสร์ประภาพรรณ      ๚
     ๏๔   มืดตื้อกระพือมรุตพัด	
ดุจรัดกระหวัดผัน
โหมโบกกระโชกระยะกระชั้น	
จะกระชากพิฆาตชนม์          ๚
     ๏๕   วูบหวิววะหวั่นหทยวาบ	
เพราะสภาพโพยมยล
ดับเดือนและดารกสกล		
มิสกาวมิพราวกร                 ๚
     ๏๖   เมียงมองเสมือนฤทยหม่น	
และทุรนทุรายรอน
ราตรีวิโยคกลจะย้อน		
จะเยาะย้ำและเย้ยหยาม      ๚
     ๏๗   คืนแรมก็ร้างรมยรัก	
อุระจักประจักษ์ตาม
คืนแรมก็ไร้นภพิราม		
ทุรงำกระทำเงา                    ๚
     ๏๘   โรยร่างพะพร่างพิรุณพรม	
มนซมระทมเซา
หมอกม่านประสารประดุจเร้า	
ฤดิร่ำและรำพัน                   ๚
     ๏๙   ผ่านคืนสะอื้นกมลไห้	
ชลนัยนานันต์
อาบแซม ณ แก้มนิตยอัน		
ผิวอั้นก็ถั่นนอง                    ๚
     ๏๑๐  ตราบเขตประเทศอุทยทิศ	
สุริย์ฤทธิเรืองรอง
เข็ญขุกและทุกข์พิพิธผอง		
สิจะพ่ายมลายสูญ                 ๚๛