.. บอด ..

หยกสีหม่น

สองตาปิดมืดมิด                 แต่ความคิดมิตีบตัน
	สองแขนไขว่คว้าฝัน            สองเท้าก้าวตามทางเดิน
	อยู่ในโลกสีดำ                     คอยบอกย้ำยามเดินเหิน                 
	ต้องสู้กล้าเผชิญ                  สิ่งไม่เห็นที่เป็นไป 
	มีเจ้าหมานำหน้า                 พาฟันฝ่าฝูงชนให้
	ชีวิตดำเนินได้                     ด้วยลำแข้งแห่งตนเอง
	ผู้นำเลี้ยงครอบครัว              ไม่หวั่นกลัวมัวแต่เกรง
	หากผู้ใดข่มเหง                   พ่อปกป้องคุ้มผองภัย
	ดวงตาสำคัญหรือ?            หรือแค่คือมองเห็นได้
	ตาเนื้อเห็นสิ่งใด                  หากหัวใจไร้ปัญญา
	เขามีสิ่งวิเศษ                     พ้นอาเภทเหตุตัณหา
	คือจิตใจล้ำค่า                     ไม่รอหาใครพึ่งพา
	แล้วตัวฉันคนนี้                    คือผู้มีสองดวงตา
	สองแขนและสองขา             แต่ไยมานั่งคร่ำครวญ ...
สองสัปดาห์มานี้ ได้มีโอกาสรู้จักท่านหนึ่ง .. ผู้มีสัมผัสทุกอย่างเป็นเลิศ
	ทั้งที่ดวงตามืดบอด มีตำแหน่งหน้าที่การงานอย่างที่ตัวฉันเป็นไม่ได้ 
	อาจารย์มหาวิทยาลัยอันดับต้นๆ ของประเทศไทย ...
	ตั้งแต่ได้มีโอกาสสนทนากับท่าน ... ท่านไม่เคยกล่าวถึงความทุกข์ ... 
	ท่านเล่าประสบการณ์ให้ฟังด้วยรอยยิ้ม ... ประสบการณ์ที่ฟังดูเหมือนสนุก ..
	ท่านมีครอบครัวที่ต้องดูแล ดังเช่น ตัวฉัน หรือคนอื่นๆ 
	จะมีอะไรทำให้ท่านท้อบ้างไหมหนอ? 
	ทำไมเรื่องร้ายแรงเพียงเล็กน้อย .. ทำให้ตัวฉันท้อเสียเหลือเกิน 
	                                                                
	สงสัยเป็นเพราะ ท่านตาบอด ... เลยทำให้เข้มแข็ง
	และสงสัยเป็นเพราะตัวฉันใจบอด ... เลยทำให้อ่อนแอ 
	... เรา ... พิการในส่วนที่ต่างกัน