เพิ่งรู้สึก ในส่วนลึกยามสายลมพัดแผ่วไหว สองขาอาจหยัดยืน แต่ใจกลับถูกกัดกลืนร่ำไป ฉันอาจค้นความหมายใน ความไม่มี ตรึกตรอง กิจวัตรทั้งผองถึงวันนี้ ที่ทุ่มเท ทนทำ มาแรมปี นายได้ดี มีแต่เราที่เปล่าดาย งานประจำ แรกครั้งยังคิดพิชิตง่าย หลายปีผ่าน พบว่าคิดผิดงมงาย ยิ่งขวนขวาย เหมือนควายขวิดฝ้าฟาง มองหา วิถี วิธีข้าถ้ามีบ้าง อยากไปได้อย่างใจ หวังมีทาง ใครมีหวัง อย่างฉันบ้าง เชื่อทางเรา เถอะมาปลดแอก เมื่อแรกอาจผิดแผก ขุ่นเขลา เพียงทุ่มทน เทแรง ทางเรา ทิ้งทางเก่า สร้างทางใหม่ให้ตัวเอง